Okumakta olduğumuz kitabı anlamadığımızda genellikle bunun entellektüel birikim gerektiren bir kitap olduğunu düşünürüz. Nihayetinde çok derin fikirler çocukların konuştuğu dille anlatılamaz değil mi? zorluk ile derinliği bağdaştırmaya yönelik bu yaklaşım duygusal yaşantımızdan aşina olduğumuz bir sapkınlığın edebi bağlamdaki yansıması biçiminde tanımlanabilir: duygusal yaşantımızı düşünelim gizemli ve zor anlaşılır kişiler bizde güvenilir ve açık sözlü insanların asla uyandıramadıkları bir saygı uyandırmaz mı?
Eğer kendi kendine konuşmak delilik belirtisi kabul edilmeseydi, kendi kendime "seni salak herif" diye soylenmedigim tek bir gün bile geçmezdi. Kederlerin en tatsizi insanın kendi kendini hor görmesidir.
İnsan kendisini ne kadar seçmelidir?
Eğer ruhlarımız daha kıvrak hareket edemiyorsa, eğer daha sağlıklı akıl yürütme becerisine sahip olamiyorsak o zaman öğrenciler zamanlarını tenis oynayarak geçirsinler daha iyi
Okur Takip Önerileri
Eğer insan bilge olsaydı herşeyin gerçek değerini, onun kendi yaşamına getireceği yarar ve uyum bağlamında ölçerdi.
Normalde arkadaş yada arkadaşlık dediğimiz, yalnızca bir şans yada fırsat eseri tanıştığımız kişiler ve bu kişilerle kurduğumuz yakın ilişkilerdir. Bu tür bir ilişkide arkadaşlar birbirlerine destek olur. Benim sözünü ettiğim dostlukta ise iki ruh kaynaşarak öyle evrensel bir bileşim oluşturur ki başlangıçta onları birleştiren mührün izleri bile görünmez olur
Herkes alışık olmadığı şeyi barbarca buluyor. Hakikate yada doğru akıl yürütme yöntemine ilişkin ülkemizdeki alışkanlıklardan burada üretilen fikirlerden başka ölçütümüz yok. Kusursuz din, kusursuz idare biçimi herşeyin en gelişmişi en iyi uygulaması burada, bu ülkede.
Yetersizlik hissinin bir nedeni de insanların dünyayı hiç düşünüp taşınmadan, küstahça "normal-anormal" diye iki farklı kutba ayırmalarıdır. Kaşın teki havada, hafif şaşkın bir ifadeyle söylenen "gerçekten mi, ne kadar tuhaf" cümlesi karşısında deneyimlerimizi inançlarımızıbir kenara bırakmaya hatta mantigimizi insanlığımızı bile unutmaya hazırızdır.
... Böyle bir sorunu olduğunu itiraf etti, hatta bundan açıkça söz etti, böylece ruhunu saran gerilim azalmış oldu. Sorununu kabul ettiği için sıkıntısı azaldı, bunun ağırlığını daha az hissetmeye başladı.
Yaşamımızın bir yanına çılgınlık bir yanına da bilgelik hakim: yaşamla ilgili bir şeyler yazan herkes, saygıda kusur etmemek ve kuralların dışına çıkmamak için yaşamımızı oluşturan şeylerin yarısından çoğunu bir kenara bırakıyor
Yüceltip durduğumuz, bizi bütün yaratıkların efendisi yaptığına inandığımız aklımızın, aslında azap çekmemiz için bize sunulduğunu söylemeye cüret edebilir miyiz? Bilgisizken daha keyifli olabileceğimiz anlarda, bilgi sükunetimizi kaybetmemize yol açıyor bizi Phyrron'un domuzundan daha kötü bir duruma getiriyorsa ne işimize yarıyor ki?
Okumak beni cekildigim bu inzivada avutuyor, hem aylaklığın ağırlığından hemde sohbetleriyle canımı sıkan misafirlerden kurtarıyor. Eğer çekilen acı altindan kalkılamayacak kadar ağır değilse okumak acının açtığı yaraları da iyilestiriyor. Tatsız düşüncelerden kurtulmak için tek yapmam gereken kitaplara başvurmak
Hayatın bize getirdikleri için gözyaşı dökmeye ne hacet?
Hayatın kendisine şöyle bir bakmak bizi gözyaşlarına boğmaya yetmez mi ?
Asıl bilgelik gerçekliği ne zaman kendi isteklerimize göre sekillendirebileceğimizi, değiştirilemeyecek olanı ise ne zaman sükunetle kabulleneceğimizi bilmektir
Dışardaki gürültü patirti hiç bitmeyebilir, yeter ki içimizde yükselen sesler bize rahatsızlık vermesin
"bana ne kadar ilerleme kaydettiğimi soruyorsun. "kendi kendimle dost olmaya başladım" bu gerçektende büyük bir meziyet;... Emin ol böyle bir adam bütün insanlıkla dost olabilir..