Roman anlatıcının arayışıyla başlıyor. Bu arayış yaşlı bir hakimi arayış olsa da ülkenin uzak geçmişinden yakın geçmişine durgun bir denizde yavaşça sürüklenen tekne gibi ilerliyor. Denizin üstü sis kaplı, kurtlar bir yerlerde kuzuları boğazlıyor. Kahraman bu katliamın şahidi ama kahraman şahitliği kabul edilemeyecek kadar hasta. Üstelik hastalığı da bedenselden ziyade zihinsel. Geçmişi şimdinin tiranlarına benziyor. Üstelik bu tiranları yarattığının farkında değil. Bu suç öyle bir suç ki ilk önce kendi ailesini buluyor, kaçan bir akademisyen ve bir avuç kül. Savrulan hayatlar toprağa diri gömülüyor yahut onurunu toprağa gömüyor. Şehir yeraltına çekilmiş. Yeryüzünde kaybolmuş ruhlar, yeraltında bir çıkış arayan insanlar....Bir ülke alegorisi olarak düşürülebilir bu roman. Kafka'nın Dava'sında mahkum bir bankacıydı. Kapitalizm mahkum edildi mi, anlatıcı emin değil ancak uzak geçmişin tiranları yalnızlığa mahkum edildi, diyor yazar. Ve soruyor: Yakın geçmişin tiranları ne zaman yalnızlığa mahkum edilecek?
