İnsan içindeki ışık sönünce ölür, karanlığa düşünce, yarını olmayınca, umudu bitince, kendisi de dahil kimsesi kalmayınca, söyleyecek sözü bitince, heyecan mazide kalan bir anıt olup heyecanın yalnız adı duyulunca, gözleriyle gülmeyi bırakınca, hayal ülkesinden sınır dışı edilince, bir güneşin batışında hüzünlenmeyip, yağmurun yağmasıyla kalbi şaha kalkmayınca ölür. Kalbine ekilecek sevgi,umut,istek,huzur ve heyecan tohumuna yer kalmayınca ölür. Kalbi uzun zamandır güzelliğe atmayıp sadece kan pompalar hale geldiğinde ölür.