Çocukken iskambil kağıtlarından ev yapar, dakikalarca uğraşır, yıkılmasın diye hassas davranırdık, sonra biri üfürüp yıkar ve biz üzüntü ve kızgınlığı harmanlardık, büyüyünce öğrendim, sanırım dünya hayatı dedikleri de böyle birşey.....
Çok kez yıktılar üzerine titreyerek inşa ettiklerimizi, zaten sağlam kalsada son yolculukta burada kalacaklardı.