Kendi fırtınalı hayatlarının kendi içlerinde patlayan volkanların bazen koyu kapalı bazen de izahı pek mümkün olmayan ruhlarının kendi dünyasında neler geçiriyor ve nelerle bir mücadeleye girip, nelerden kaçıyorlarsa işte onun kavgasıdır bu üç kendiyle kavgalının hikayesi. Yazarın kalemi ve yazım dili çok güzel fakat çeviri zaman zaman akışı bozabiliyor bu da çevirmenden kaynaklanıyor. Yazarın kendi yazmış olduğu önsöz çok başarılı ve tüm kitap boyunca en güzel, en akıcı kısım yine bu önsöz. Birinci bölüm Hölderlin kısmı tam bir fiyasko, aşırı sıkıcı, bir biyografi değil gereğinden fazla uzun ve içerik bakımından sadece Hölderlin’ın şair kimliğine odaklanıyor, bu kimlikle vermiş olduğu şiirlere ve yazmış olduğu kitabının içerik, anlam ve kavramlarının Hölderlin’ın ruhsal durumu ve karakteri bağlımda üzerinde duruyor ve değerlendiriyor.
Kleist ve Nietzche’e gelince işte yazarın kalemi bu ikisinde çoşuyor, Kleist’ta dramı daha fazla hissediyorsunuz, Nietzsche’de betimlemelerin içeriside kayboluyorsunuz.
Serinin ikinci Kitabı olmakla birlikte bir biyografi yazımının bu şekilde alışılmışın dışında romanvâri, tasvirlerin ve dramanın ağır hissedildiği ve bu şekilde bir tarzda sunulması, bende bir düz(nesir) ve şiirsel(nazım) yazımın karışımını okuyorum hissi veriyor.
