İnsanlardan uzaklaşırken arkana bakıp da onları yavaş yavaş gözden kaybolan birer leke olarak gördüğünde kapıldığın o duygu nedir?--Fazlasıyla büyük olan dünyanın bizi içine yuvarlamasıdır, vedadır bu.
demem o ki o günlerde neden söz ettiğini harbiden bilmiyordu, has bir entelektüele dönüşmenin harikulade vaatleriyle kafayı bozmuş bir hapishane çocuğuydu.
Hayat böyle anlarla doludur evlat. İlişkiler böyle anlar, tercihler ve hamleler üzerine kuruludur ve diğer anılar yavaş yavaş silinmeye başladığında, benim hatırlamayı sürdüreceğim tek an da bu. Çünkü o, diğerlerinin hepsini yaşamaya değer kıldı.