İlayda
@Jungkurt
60 okur puanı
Kasım 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Dişlerimiz olduğu için ısırıyoruz.
Bu yüzden bu kadar vahşiyiz...
Gözlerimiz olduğu için hayran kalıyoruz.
Bu yüzden bu kadar aşığız...
Yarın, bugünü yaşanılabilir hale getiriyordu. Kendimizi bir binanın tepesinden hep beraber boşluğa bırakmayışımızın tek nedeni yarındı!
Dünden iğrenen bütün insanlar gibi biz de gelecekten konuştuk sürekli.
Okur Takip Önerileri
Hayat, ölene kadar hissedilen zevklerden, çekilen acılar çıkarıldığı zaman geriye kalandır. Hayat=zevk-acı. Sonuç pozitifse yaşamışsındır hayatını. Negatifse ölmüşsündür doğduğun gün. Tabii bir de sıfır ihtimali var. Bu durumda ise zamanın yetmemiştir hayatı anlamaya. Erken ayrılmışsındır partiden, göremeden sonunu.
Ve gaz lambası sönüyor. Fitili bitti. Bunlara tanıklık etmek benim görevim belki de. Bunun için dünyaya gelmişim. Bütün sonları, bitişleri görüp hepsinin ardından ağlamak için!
Kinyas bazen, "Bütün yaşadıklarımızı hayal edebildiyseydik, gerçekten yapmamıza gerek kalmazdı" derdi.
Dünyanın en eski mesleği fahişelikse, dünyanın en eski hayal kırıklığı da aşktı...
Her şeyi bildiğim için vasiyetimde tek bir cümle olacaktı;
"Beni yüzüstü gömün. Çünkü yeterince gördüm!"
Oysa hayat, her bölümünde ayrı bir hikayenin döndüğü neşeli bir dizi değil, sonunda herkesin öldüğü ve katilin bulunamadığı sıkıcı bir filmdi...
Daha anlayamamıştı sonunda ölüm olan bir hayatta mutlu son olmasının mantığa aykırı olduğunu. Ölüm mutlu bir son olamazdı. Kimse için.
"Ben ağlamam" dedim kendime. "Kurutamam gözyaşlarımı çünkü. Başlarsam duramam diye ağlamam. Bütün damarlarım, kemiklerim çıkar gözpınarlarımdan. Geriye bir tek derim kalır..."
Ben biliyordum hastalığımı. Adı bile vardı. Belki tıp kitaplarında değil, ama edebiyat ve felsefe kitaplarında rastlanıyordu ismine;
Yaşama hastalığı... Bir çeşit alerji. Oksijene.
Ben sadece fazlasıyla ciddiye almıştım, küçükken babamın bana birini üzdüğümde söylediği o sözü. "Kendini karşındakinin yerine koy." Ve ilk başlarda bunu o kadar çok yapmıştım ki, bir gün geri dönüş yolunu yani kendimi bulamadım ve beynimin bir parçası boşlukta uçuşan, hayata uzaktan bakan, sadece seyreden bir çift göze dönüştü. Bütün duyguları bilen ama hiçbirini hissetmeyen biri oldu Kayra.
Hayatı boyunca spor yapmamış birinin bir sabah uyanıp gün boyunca ağırlık çalışmaya başlaması sonucu on beş gün süresince bütün kaslarının kabuslar gördürtecek kadar ağrımasına benziyordu beynimin ağrısı...
Dünya üzerinde birbirimizden başka kimseden korkmuyor ve yine birbirimiz dışında herkese güveniyorduk...