Ben… Ben zamansız bir adamım, ayak uyduramam yokluğuna. En deli dalgaların kıyıya vurduğu yerde, en deli özlemlerim ile beklerim. Yüzmesini bilirim lakin, lakin çok kere yaşamaktan vazgeçtim yüreğinin kıyısında.
Unutma!
Bir deli dalga bil beni, rüzgara bağımlı. Kanadı kırık bir kuş bil beni, uçmaya sebep bulamayan. Üstü başı kir pas içinde bir adam bil beni, her fırsatta kendine yeni yeni düşler alan.
Ben sensiz bir adamım artık, gözlerine bakamam, ellerini tutmaya yeltenemem. Budarım parmaklarımı sonsuzluğa… Sevmiyor diye yerlere saçılan papatyaları basarım, kaburgamın boşluğuna.
Hem hem artık imkanı yoktur bir fotoğraf karesinde bir araya gelmemizin. ’‘Zaten giderken hoşça kal demek kadar saçma değil miydi sevmeler?“
Ben umutsuz bir adamım artık, ya umudumu keserim yarınlardan, ya da ya da çok dokunmak istediğin sakallarımı.
Hoşça kal çiçek kadın.