Tam da şu anda evinizde, dizinizin dibinde olan çocuğunuz, hatta eşiniz yahut anne babanız her kim varsa bugününüzü ona ayırmaya ne dersiniz?
Her an birini kaybetmeyeceğimize kimin garantisi var. Kaybettikten sonra herkes değer verir, önemli olan onlar yanı başımızdayken değer bilmek değil midir?
Ne zaman hayatımızdaki her şeyden şikayet etmekten vazgeçeceğiz.
- Çocuğum sürekli evi dağıtıyor diyen anne...
Derli toplu ama çocuksuz bir evin olsa daha mı iyiydi?
- Eşim eşyalarını hep ortada bırakıyor diyen bayan...
Eşini kaybetmiş olsaydın daha mı iyiydi?
Evin elbette dağılacak elbette bozulacak, ki bu "Evde hayat olduğunu" gösterir...
- Her şey iyi de evim çok küçük, bir odam daha olsaydı diyen kişi...
Evin hanlar kadar büyük olsa ama içinde huzurlu bir aile olmasa daha mı iyiydi?
- Çocuğum çok konuşuyor devamlı soru soruyor başım ağrıdı diyen anne...
Çocuğun konuşmasaydı duymasaydı göremeseydi daha mı iyiydi?
- Anne babam beni rahat bırakmıyor diyen evlat
Ya annen baban olmasaydı daha mı iyiydi?
ibadet ve faydalı ilim öğrenmek...
yani eğitimi sadece okulla sınırlandırirmayıp yaşam boyu öğrenmek ve sonra da gelecek nesilin faydasına sunabilmek hayırlısıyla