Hayat öyle bir şey ki kiminden alıp kimine veriyor. Kiminin babası yok, kiminin annesi. Kiminin de hiç kimsesi yok.
Annesine bağlı biri olarak kendime her zaman, "Anneme bir şey olursa ne yaparım ben?" sorusunu sormuş, bu soruyu cevapsız bırakmışımdır. Hayatım boyunca her şeye karşı dik durmaya çalıştım. Bazen yıkıldım, kimseye belli etmedim.
İçim kan ağlarken dışarıya gülücükler saçtım. Ama yine de içimde olup bitenleri ve yıkıldığımı kimseye belli etmedim. Öyle olmak zorundaydı çünkü. İçinde kopan fırtınaları yüzündeki acı dolu gülüşler bastırmak zorundadır. O yüzden güzel gülen insanlar, çok acı gizler içinde. İçin acı dolu, gülüşün çok güzel...
