Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.25
Kıvırcıx
Kıvırcıx
@Kivircix
Hell is empty, And all the devils are here.
162 okur puanı
Mart 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Kelimeler yetersiz kalır bazen aklın doruklarındaki vahşeti ifade etmeye. Ama bu eser kelimelerin gücünü gözler önüne seriyor. Evet, iyilik, kötülük, empati vb tüm duygular aslında neymiş?.. Bir duygu, bir his değil, sadece toplum psikolojisinin içimizdeki yansımasıdır. Bizler iyi ya da kötü olarak dünyaya gelmiyoruz, bizleri iyi da ya da kötü olarak yetiştiriyorsunuz. Adına duygu dediğiniz şeyler aslında birer yansıma ve yanılsamadan ibarettir. Bizler hiçbir zaman gerçek "ben" olamayacak kadar zayıf ama gerçekte "ben" olduğumuzu sanacak kadar ahmağız. Bizler bir elmanın parçaları, kimimiz sağlam, kimimiz çürük tarafıyız, ama tek gerçek şu ki, hepimiz aynı elmanın parçalarıyız, hepimiz elmayız.
Tekrar okur muyum? - Kendimi o kadar da güçlü görmüyorum
Kitabı bitirdikten sonra bir daha felsefe, din, sevgi vs metafizik üzerine herhangi bir fikir ya da savunma ileri sürmemeye karar verdim. Çünkü uzun zamandır, böyle konularda hiçbir fikrin sabit olmadığını ve alınan yeni bilgilerle daima değiştiğini farkediyordum kendimde. Bu kitapla da böyle keskin bir karar aldım. Tartışmaya dahi girmek istemiyorum, çünkü bugün savunduğum fikirlere yarın utanarak bakabilirim.
Sokratesin savunmasında en beğendiğim nokta tezatları hemen farkedip değerlendirmesidir. Mesela birisi bana laf söylediğinde o an cevap veremeyip daha sonra aklına müthiş fikirler gelenlerdenim, o anki heyecan sağlıklı düşünmemi değil, komple düşünmemi bloke ediyor ve tek kelime edemiyorum. Başkasına haksızlık yapıldığında ise daha iyi ve hızlı tepki vere biliyorum. İnsan doğasının bu zayıf noktası Sokrates'te hiç yok, tabii ki bu kendisinin bilgeliğinden kaynaklanıyor. Ve bu beni sadece şaşırtmadı, bir kez daha ona hayranlığımı arttırdı. İnsan kendi savunmasını ancak bu kadar güzel ve akıllıca yapabilirdi. Umarım birgün bende Sokrates kadar olamasam da, kendi savunmamı yapa bilecek niteliğe sahip olurum.
Tekrar okur muyum? - Evet defalarca
Okuduğum kitapları kaydetmeyi unutmays başladım son günlerde. Sebebi de bir-birinden güzel eserler arasında kendimi tamamen kaybetmem.
Kitap hakkında birşey söylemek istemiyorum. Bana daha çok otobiyografik eser gibi geldi. Ama umarım bana öyle gelmiştir. Ve dünyada hiçkimsenin böyle şeyleri yaşamasını istemem.
Tekrar okur muyum? - Malesef o kadar cesaretli değilim
Okur Takip Önerileri
Aslında çok uzun zaman önce bitirdim, ama bitirdiğimi yazmayı unutmuşum. Eser beni benden aldı. Hala düşündükçe etkisine kapılıyorum. O kadar güçlü karakterler var ki, en ince duyguları dahi öyle ustalıkla işlemiş ki, nefes kesici. Tekrar okumaya cesaret edemem açıkcası. Ama cumhuriyyetin yaranması ile ilgili yazılmış en güzel içi aşk karışık eserlerden biri.
Tekrar okur muyum? - Bir gün unutursam belki
Nasıl kötü olunur? Ve kötü olup da sonda dört ayağının üzerine düşülür? Bu kitap bu iki soru için güzel kılavuz. Kitapta tek beğenmediğim ve bana göre zatıf kalan nokta kız hakkında bişey bilmediği halde adresini bulması, soyağacını çıkarması. Nerden, nasıl o bilgiye ulaştığı eksik kalmış. Gelelim esere, baş kahraman tam bir cadaloz, her haltı yiyor. Sevgisizlikten falan değil, baya şımarmaktan böyle olmuş. Kaç insanın hayatını zehir ediyor, kaç insanı hayatından bezdiriyor. Onu yüzünden eğitimini bile bırakan var. Ama bilin bakalım sonda ne oluyor. Azıcık pişmanlık ve iyi insanla karşılaşıp sevgili yapıyor. Mutlu son. Gerçek hayatta da böyle. Peki neden? Çünkü insanların tek derdi görüntü. Güzel ya da yakışıklıysan, yediğin haltın sosyal alanda büyüklüğünün hiçbir önemi yok. Nasıl olsa, affedilip baş tacı yapılıcan. Gerçi o baştacı diye oturtulduğun yeri de pisliceksin ama insanoğlu onu da gökten nur yağıyor diyip hoşgörüyle kabul eder.
Tekrar okur muyum? - Mevzu fazla çekici değil ama okunur bir kitap
Eğer prens-prenses hikayelerinden sıkılp da gerçek hayattan bir parça okumak isterseniz, bu kitap tam sizlik diyebilirim. Sürekli hayal dünyasında başarıdan başarıya koşan kahramanlardan sonra malesef Don Kihote gibi boş düşüncelerden sıyrılıp hayatın gerçekliklerini tüm çıplaklıklarıyla gözler önüne seriyor. Yeryüzünde insan dediğimiz bakteri sürüsünün değer anlayışı para ve mevkiden öteye geçmiyor malesef. Karşısındaki kişiye bu iki kretiriye göre değer biçer. Tadını çıkararak yaşaya bileceği çok kısa bir hayatı olmasına rağmen, başklarının hayatlarına müdahale etmek, alışılmışın dışına çıkmamak, çıkanları döverek ya da söverek hizaya getirmeye çalışmak, köleliği her mevsimde modernleştirip tekrar piyasaya sunmak, birilerine köle olabilmek adına kendisine hep para ya da mevki liderleri bulmak ve bütün bunlarla övünmek.
Bazen bu düşünceler insanın midesini öyle bulandırıyor ki, tek kurtuluşu sessizce osuların dibinde huzura ermekte görüyor.
Bu kitapta gözümde zerre kadar değer olmayan Ruth, ne beğendiğim karakterse Lizzie oldu. Paraya ya şan şöhrere tapanla, gerçek insana değer veren iki kadın arasındaki fark hiç bu kadar güzel anlatılamazdı.
Tekrar okur muyum? - Evet
Bitti... Bi tık Küçük Prensi hatırlattı bana nedense.
Neden büyükler çocuklarına sıkıntıları aksettirir? Daha da kötüsü, öyle şeyleri yaşamış dünün çocuklarının bir çoğu kendi ebeveyinlerinin ritüellerini devam ettirir? Bence dünyayı çocuklara ve çocuk ruhlu kişilere bırakalım, diğer herkes aradan çekilsin.
En can alıcı nokta dayağın çocuk terbiyesinde doğal bir eylem olarak kabul edilişi ve bu olayın bir çocuğun gözünden bakıldığında yarattığı travma. Bence sırf bu yüzden büyüklere zorla dahi olsa, bu kitap okutulmalı. Hani çocuklar yemek yemediğinde zorla ağzına tıkar ya bazı büyükler. Öylece dinlemek istemeyenlerin beynine tıkmak lazım.
Tekrar okur muyum? - Evet
Kitaptan sonra derin bir sessizlik var içimde. Kitap Cumhuriyyete kadarki dönemi bütün çıplaklığı ile bize aktarıyor. İnsani duyguları en ince ayrıntısına kadar, adeta yaşıyormuşcasına hissediyoruz, özellikle Cehennem yüzbaşının ihtirasları, ölmüş arkadaşının karısına olan aşkı, hatta aşkın daha da ileri giderek arkadaşını ölmüş olmasına rağmen
Okullarda Zorunlu Okutulmalı
Söze nasıl başlayacağımı bilemiyorum. Birinci Dünya savaşını, Osmanlının son dönemlerini, Doğuda verilen mücadeleleri, siyasi oyunları eğrisiyle doğrusuyla olduğu gibi yazmış. Kitabın her cümlesi tokat gibi insanın yüzüne çarpıyor, yani bayaa bir düşündürücülük var. Bazı kısımlarda midem bulanıyordu, savaş sahneleri o kadar içten ve gerçekçiydi ki, ben yaşıyormuşum gibi hissediyordum. Eserin her cümlesinde bütün savaşlara, politikacıların saçma sapan egolarına, taht oyunlarına tekrar-tekrar nefret ettim. Bu oyunlara kurban giden nice Ahmetleri, Mehmetleri asırlar geçse de unutmamalıyız. Hem savaşlara "dur!" diyebilmek, kendi hayalleri uğruna bizleri kurban edeceklerin oyuncakları olmamak adına, hem de ömürlerinin baharında belki geleceğin doktoru, mühendisi, hocası, bir çocuğun babası olabilecekken bizler için aziz canlarından geçerek şehit olmuş nice Vatan evlatları karşısında binyıl geçse bile duymamız gereken minnet borcu için.
Bu yüzden okullarda mutlaka zorunlu olarak okutulmalı bir eser.
Bütün şehitlerimizin aziz hatırasına, minnet ve saygıyla...
Tekrar okur muyum? - Evet
Eğer bir halkın düşünce yapısını, medeniyetini, yaşam tarzını, dilini, örfünü, adetini ve hatta bugünkü davranışının altında yatan sebepleri öğrenmek istiyorsanız, o halkın masallarını okumanız gerek. Gelelim kitaba
1. Yazar kitapta masalları bizzat söyleyenin ağzından olduğu gibi aktarmanın doğru olduğunu söylüyor. Ama buradaki bütün masalların sonunda sanki yazarın masalı 2-3 cümle ile hızlıca bitirmek istemiş hissine kapılıyorsunuz. Açıkcası anlatanın bu şekilde anlattığına inanmıyorum. Belkide sayfa kısıtlamasından dolayı böyle olmuş. Ama eğer durum buysa, o zaman 1 kitap yerine 2-3 cilt yazıla bilirdi.
2. Yaş sınırlaması yok kitapta. O yüzden bazı masallar, özellikle Keloğlanla ilgili masalların bazıları çocuklar için uygum değil, çalıp-çırpma, şantaj, hırsızlık vs barındırıyor.
3. Bütün kötülükleri kendinde barındıran başkahraman masallarının hiçbiri türk masalı değildir. Türkiye büyük bir coğrafyaya ve zengin kültüre sahip bir ülke. Farklı kültürlerin beraber yaşaması sonucu bu masallar da türk kültürüne geçmiştir. Daha önceleri de bir çok halkın masallarını olunduğum için bu konuda bilgim olduğu için eminlikle söylüyorum.
Genel olarak tekrar okur muyum? - Evet, masalları seviyorum :)
Adamın her kitabından sonra en az 1 ay kendimme gelemiyorum. "Bu son, bir daha tövbe" diyorum sonra yine okuyorum :) İliklerime kadar hissediyorum karakterlerin acısını. Her ne kadar kitap gibi olsa da, aslında içimizden birilerini canlandırıyor o kahramanlar. Yoksul, fakir, aç biilaç yurdum insanı protreleri.
Tekrar okur muyum? - Bu acıya bir kez daha katlanma gücünü şimdilik kendimde hissetmiyorum malesef
Bundan daha iyice bir dünya yok muydu
Öncelikle kısa hikayelerden oluşan, fakat büyük romanlardan bir-iki sayfalık küçük alıntılar etkisi verecek kadar derin eserler toplusu diye bilirim. Türk diline yapılan vurgu, yazarın kendi eserlerini gönüll olarak türkçeye çevirmeye başlaması gözlerimi yaşartmadı değil. Fatmanın "Bundan daha iyice bir dünya yok muydu" sorusu, su aramaya çıkan askerle aralarında geçen konuşmadan sonra ev sahibinin "İhtimal yarın bana akan kanını sunucak olan bu adam kuyumun suyu için benden hakkımın helal edilmesini istiyordu" sözleri o kadar yıkıcı, adeta yakıp kavurucu bir etkiye sahipti ki, ruhum dondu. Fakat Fransız şair ve yazar Thédore de Banville'den çevrilen "Kadın Şikayeti" bilhassa bende komik, daha da ziyade sarkastik bir gülüş yarattı.
Tekrar okur muyum? - Evet ama sanmıyorum çünkü tekrardan bu acıları ruhumun kaldıra bileceğinden emin değilim.
Gerçekten Don Kişot deli mi?
Öncelikle çok sevdiğim kısımlar olsa da, alıntı yapmaya fırsat bulamadım, sonasında alıntı yapmak da istemedim. Sebebini bence okuyanlar anlar. Benim için farklı bir iz bıraktı bu eser. Deliden doğru söz deyiminin kitap versiyonu diyelim. İlk başlarda komik bulduğum, gerçekten de aklını kaybetmiş bir "gezgin şovalye" ile karşı-karşıya olduğumu düşündüğüm için şuan çok pişmanım. Gerçekten Don Kişot deli mi? Eğer öyleyse, bin akıllının bir araya gelip yaptıkları saçma savaşları, insanları soktukları sefil ve yoksul durumu deli dışında kimse neden görmüyor? Kalbinde kötülük barındırmayan bu zavallı adamın deliliği akıllıları niye korkutuyor? Bazen akıllı ya da normal kavramları o kadar uzak ve yabancı geliyor ki kulağıma. Gerçekte akıllı kim, normal kim? Bunlara kim karar veriyor? Bana kalırsa, binlerce yıldır süre gelen insanoğlunun her daim kendisini üstün, diğerlerini ezik, benmerkezciliği, o yoksa dünya dönmezmiş gibi kabarık egosu yerine, Don Kişot gibi saf ve temiz ya da sizlerin tabiri ile deli birisine ya da birilerine bu dünyanın daha çok ihtiyacı var. Kitabı okudukça zaten saçma gelen savaşlar daha da saçmalaştı gözümde, bizler kralların, yöneticilerin ellerinde gerçekten birer oyun taşıyız, onlar için artık ne oyunlar, ne de oyuncaklar heyecan teşkil etmiyor, gerçek hayatta biz kuklaları ile oynamak varken sahtesini ne yapsınlar?!
Tekrar okur muyum? - Evet
Nasıl izin verilmiş bu esere dedirten kitap :)
Bir rus yazarın kaleminden çıktığını karakterlerin fazlalığı belli ediyor. Eser çok farklı zaman dilimlerinde, farklı insanların hayatlarını konu ediyor ve onları birleştiren tek nokta olan şeytan ve arkadaşlarının tuhaf maceraları. Bazı kısımlarda sıkıldığımı itiraf edeyim ama genel olarak çok güzel bir kitaptı. Özellikle beni etkileyen bazen şeytanın daha vicdani davranışlarıydı. Diğer etkilendoğim kısımsa, Roma elçisinin yahudi rahiple aralarında geçen konuşma ve sonucunda ölümüne karar verecekleri romalı filozofla yahudi adam arasında seçim yapmalarıydı. Romalı filozof elbette suçuzdu. Ama yahudi de bir o kadar temizdi.
Tekrar okur muyum? - Evet
Bey İnal kitabının devamı ama 3 asır sonraki devamı olarak görüle bilir. İster edebi üslubu, isterse de hikaye seçimi bakımdan çok sevdiğim, beğendiğim bir yazar. Tarihi olayları ilginç hikayelerle okuyucuya iletmesi okul öğrencilerinin de bilgiyi çabuk ve ezberlemeden elde etmesine yardımcı oluyor. Eserin konusuna gelince, fazla söze ne hacet.. Bin yıl bin beş yüz yıl önce neyse şimdi de durum aynı..
Tekrar okur muyum? - Evet
