Betül
@Kubray_
Hatırladığım kadarıyla ben hep vardım.
Dil ve konuşma terapisti
Lisans
21 Mayıs 2000
31 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Önce beni sessiz, içe kapanık biri olarak anlattıklarını söyledi, bu konuda benim ne düşündüğümü öğrenmek istedi. "Söyleyecek fazla bir şeyim hiçbir zaman olmadı. Ben de sustum," diye karşılık verdim. Sorgu yargıcı ilk seferinde olduğu gibi gülümsedi, bundan daha iyi bir sebep olamayacağını kabul etti...
Yine bir süre sustuktan sonra tuhaf biri olduğumu, beni hiç şüphesiz bu yüzden sevdiğini ama belki de günün birinde, yine aynı sebepten ötürü benden nefret edeceğini mırıldandı.
Okur Takip Önerileri
Betül
, 2023 okuma hedefini ekledi.2023 OKUMA HEDEFİ
3/25 kitap - %12 tamamlandı
3 kitap okudu
25 kitap
730 sayfa
0 inceleme
22 alıntı
O zaman mutluydun demek ki! dedim, acele acele kente doğru giderken, denizdeki balık gibi iyiydin! Ulu Tanrım! Ya akılları başlarında değilken ya da akıllarını kaybettikten sonra mı mutlu olmaktır insanların yazgısı! - Zavallı adam! Hüznünü, seni sararıp solduran akıl karışıklığını kıskanıyorum!
...
Mutluluğunun eksikliğini dünyevi bir nedene bağlayabilen aziz mahluk! Hissetmiyorsun, felaketinin paramparça kalbinde, bozulmuş aklında yattığını hissetmiyorsun, dünyanın bütün kralları bir araya gelse bile sana yardım edemez.
"Tann biliyor ya, çoğunlukla bir daha uyanmama arzusu, hatta ümidiyle yatağa giriyorum: Ve sabahleyin gözümü gözümü acıp yine güneşi görünce neşem kaçıyor. Ah keşke huysuz biri olabilsem, suçu havaya, üçüncü bir şahsa, başarısız bir girisime yükleyebilsem, o zaman keyifsizliğimin katlanılmaz sıkıntısı yanı yarıya azalırdi. Vay halime, tüm suçun yalnızca kendimde olduğunu biliyorum - aslında suç demek doğru değil! Kısaca, nasil ki eskiden tüm mutlulukların kaynağı bendeyse, şimdi de tüm üzüntülerin kaynağı içimde saklı.
O kadar çok şeye sahibim, ama ona olan duygularım her şeyi yutuyor; o kadar çok şeye sahibim, ama o olmayınca benim için her şeye değersiz.
Ah, karşımdakine geçiremediğim sevgi, sevinç, şefkat ve hazzı karşımdaki de bana sunamaz, tüm kalbim mutlulukla dolup taşsa bile, karşımda kıllı kıpırdamadan duran soğuk birini mutlu edemem.
Ah bu boşluk! Göğsümün içinde, şurada hissettiğimi korkunç boşluk! -Eğer onu bir kez olsun, bir kez olsun şu kalbe bastırabilsen, bu boşluktan eser kalmaz diye düşünüyorum çoğunlukla.
Peki ben bunu niye anlatıyorum? Beni korkutan ve incitten bir şeye neden kendime saklamayıp anlatıyorum? Niçin hem kendimi, hem de seni üzüyorum? Niçin bana acıman ve beni eleştirmen için sana fırsat tanıyorum? Bu da benim yazgımın bir parçası galiba!