Ahmet Arif’in Leyla Erbil’e yazmış olduğu mektuplardan oluşan bir eser,ilk mektup 5 Mayıs 1954’te Bismil’den gönderilmiş. “Leyla, zalım Leyla” diye başlıyor ve “Senin” diye bitiyor. İlk mektuplarda Leyla Erbil ya da “Leyli” sevgilidir. Kitapta bolca ”leylim,leylım,zalım leyla”gibi hitaplar var Ahmed Arif kör kütük bir âşık… Aşkına karşılık bulma umuduyla ya da hayata tutunabilme güdüsüyle durmadan duraksamadan yazmış ve bir umutla hep beklemiştir,Leyla Erbil’in başından kısa bir de evlilik geçmiştir,hatta mektupların bir çoğu evli olduğu sırada yazılmıştır.Bu eserin seveni kadar sevmeyeninin olmasının altında yatan sebep ise işte tam bu noktadan geçiyor. ”Ahmet Arif çok sevse de evli bir kadına nasıl yazar? ya da Leyla Erbil evli olan bir kadın bu mektupları nasıl saklar? Şunu hep unutuyoruz şairlerin aşkı anlayışı,yaşayışı farklı bir boyutta bu eseri kendi etiğimize göre yorumlarsak kitaptan zevk asla alamayızBen mektuplaşmış her eseri beğenerek okuduğumdan bu eserde de beni rahatsız eden hiçbir nen(Ahmet Arif nen kelimesini mektuplarında bolca kullanmış)olmadı.Leylâ Erbil ise bu mektuplaşmalarda dostluk sınırını çizmiş ve bu sınırı gün geçtikçe derinleştirmişti.Ahmed Arif’in de bu konumu kabullendiği mektuplardan anlaşılıyor. “İlk sen mağlûp ettin beni” diyerek yenilgiyi kabullenmiştir şair ve Leyli’sine şöyle seslenmektedir: “Sen ister dostum ol ister sevgilim, yeter ki hayatımda ol. Sen bana geldikçe sana ihtiyacım olacak. Senden başka hiçbir isteğim yok.”*
