Kıskanmak, son yirmi yılın genç okurlarının yalnızca Sultan Hamit Düşerken adlı yapıtıyla tanıdığı çok önemli bir yazarımızın, insan derinliğine iyiden iyiye eğilen bir yapıtı. "Kıskanma" kavramının arkasını enine boyuna inceleyen tek roman.
Nahit Sırrı Örik'in Kıskanmak'ı, Enis Batur'un sunuşta belirttiği gibi gerçekten "Tutkunun Negatif Çehresi Üzerine Kanlı Bir Divertimento".
Oğlak Yayınları, ilk yayımlanışından tam kırksekiz yıl sonra Kıskanmak'ı yeniden yayımlayarak bir görev yaptığına inanıyor.
(İç Kapak)
Enis Batur'un "Tutkunun negatif çehresi üzerine kanlı bir divertimento" diye önsüzünde bahsettiği, yazıldığı zaman dilimiyle dahi ilgi çekebilecek olan bir eser.
Tüm karakterlerde bir eksiklik mevcut, kimi ahlaksız, kimi yalancı, kimi şerefsiz, kimi açgözlü, kimi kindar, bazıları hepsine birden sahip. Bu romandakiler gerçekten hayatta var mı? Tereddütsüz var. Ama en acısı herhalde anne baba tarafından sevgi ve ilgi eksikliği yaşamak olsa gerek. Bu bir insana yapılabilecek en büyük kötülük bence. Bu kötülüğü yaşamış bir karakterin insanı değerleri bir kenara bırakarak intikam alma planları yaparak, geçmişinde yaşadığı acıların öcünü almak için kendisinin insani değerlerden uzaklaşması. Bence çok güzel kurgu ve anlatım var. Okunmalıdır.
Ankara, Zonguldak, Trabzon/Polathane olayların geçtiği bu üç ildede hayatımın önemli günleri geçmesi kitabı okurken başka hisler duymamada vesile oldu. 2009 yapımı Zeki Demirkubuz filmi olarak beyaz perdeye aktarıldı.
Kitaptan 8 Alıntı
Zonguldak küçük, eğlencesiz, sıkıcı bir yerdi. Fakat Nuriye'nin ve hatta belki Nüzhet'in ismini bir kere olsun duymamış oldukları Jül Sezar, ikisinin de şüphesiz ki duymamış oldukları veçhile "Roma'da ikinci olmaktansa bir köyde birinci olmanın" tercihe layık bulunduğunu söylememiş miydi? Aynı düşünce, ana ile oğlun hareketlerine daima hükmediyor, İstanbul'a tamamen yerleşmek üzere gitseler bile kendilerini işte yine Zonguldak'a çekip getiriyordu. Çünkü İstanbul'da, bir balo gecesi, bu tesiri yapamaz, bu alakayı uyandıramazdı.
Kıskanmak, Nahid Sırrı Örik
Evet çirkindi, genç de değildi. Ve çirkinliğinden dolayı duyduğu hüznü artık tamamıyla unutmuştu. Çünkü eğer çirkin olmasaydı bütün hayatını kemiren kıskançlık hissini bu kadar şiddetle duymayacak, duymayınca da şimdi varlığını ürperten bu hudutsuz sevinci, zafer sevincini tadamayacaktı.
Dünya güzeli denecek kadar güzel bir gençtir. Henüz yirmisinde var yok amma uçarı çapkındır. Sonra da hem babası hem annesi üstüne titrer, bir dediğini iki etmezler. Avuç avuç para harceder. Hangi kadını içi çekse meramına ermesi için bir işareti kafidir!
Nihayet hanımefendinin bir nedimesi değil miydi? Ve bu nedimeliğin icaplarına riayet etmekte o garip bir lezzet, acı ve hüzünlü bir lezzet duyar, hem de bu riayet edişler kinlerini alevleyen yeni bir kırbaç olurdu.
Fakat şimdi Nuriye bu kadar güzel bir gencin anası olduğu için kadınlara ve erkeklere karşı karşı ayrı ayrı gurur duyuyordu. Bu gurur kadınlara: "İşte bu bayıldığınız çocuğun anası benim. Sizi hayran eden bu çocuğun hiç birinizi beni sevdiği gibi sevmesi ihtimali yoktur. Siz onun bir kaç günlük oyuncağından ibaretsiniz." ...
Mükerrem kendisini en perişan bir kıyafetle yahut en mutena tuvaleti ile karşılamış olsa yine aynı sakin ve lakayt edayı muhafaza ediyor, değişikliği fark bile etmiyordu. Lakin ne gariptir ki masa örtüsündeki bir lekeyi, bardakların birindeki çatlağı derhal görüyor, yemeğin üç dakika gecikmesi de dikkatinden kabil değil kaçmıyordu.
Fakat her halde genç kadın Celal Ferit'i sevmiyorsa bile kendisine karşı onun gittikçe artan ve büyüyen bu aşkını seviyordu. Ve günün birinde, hiç değilse bu aşkı muhafaza edebilmek için kendisini erkeğe vereceği, yahut erkeğin pek ustaca bir hareketi ile mağlup düşerek metresi olacağı artık muhakkak gibi görünüyordu.
Kadınlar sade tuhaf değil, tuhafın da tuhafı mahluklar!
