Saatler, umutlar ve düşler
Nasıl geçtiğini bilmediğimiz zamanlar
Kör gibi baktığımız gece
Ve gökte ulaşamayacağımız yıldızlar
Ben dünün esiriyim
Ben bugünde yokum
Ben yarının rezilliğiyim
Islak hep düşlerim
Tiksinircesine gülüşlerim
Öfkem içimde bir yumru
Ve ben içimde bitiğim
Ben bir ölünün ruhuyum
İnsan neyle Yaşar? Veya insan neden Yaşar?
Gram ilgilimi çeken sorular değil, banane insanın neyle yaşayıp neden yaşadığından. Cevabı olmayan şeyler bunlar. İnsan Yaşar çünkü yaşamın cevabını bilmez. İnsan Yaşar çünkü kendi elinde değildir ne yaşamı ne de yaşantıları. En büyük hastalıklar neden zihindedir? Çünkü bizlerin en büyük hastalığı düşünmektir.
Düşünmek suç olmalı, insanın kendine en büyük ihaneti düşünmektir. Biraz rahatlık ve rehavetin getirdiği büyük günah ve arkasından bitmek bilmez bir kabus. İlk insanın suçu da düşünmekti, son insanın ise düşünmeye vakti kalmayacak. Gerçi başka insanların düşüncesi pek umrumda da değil, ben düşünmek denen kör kuyuda yaşamayı bile gözden çıkarmışken bir başkasının düşünceleri beni rahatsız etmemeli. Düşünceye bir kere kapıldım ve artık sonu gelmeyecek. Ben sadece düşüncelerden ibaret olacağım. Yine düşünüyorum hayatları boyunca tek dertleri hayatta kalmak olan primatların elinde ki çok büyük bir güç düşünmek ve bu güç bizi öldürecek.
Furkan Göktürk
Hala rüyalarımda yerin olması ilginç bir şey. Hala yüzünün hatlarını hatırlamam ise korkunç.
Okur Takip Önerileri
İnsanın laneti insan
İnsanlar özverisiz, özensiz ve narin hiç bir tarafları yok. Çağın getirdiği en büyük sorunlardan birisi galiba bu, karmaşık dünyanın düz insanları. Duygularını sadece gelip geçici şeylere adayan sürülerden ibaret. Herkes aynı ve aynı olmak için mücadele ediyor. Oysa ben herkesten farklı olmak istemiştim, herkesten farklı sevmek ve herkesten farklı değer vermek. Maskeler altında ki benlikleri tanımaya çalıştım ve doğal halleriyle sevmeye çalıştım insanları fakat unuttuğum bir şey vardı galiba, ben herkesi doğal haliyle kabul etsem bile insanlar beni maskelerimle seviyordu ve doğal halimi asla kabul etmeyeceklerdi. Öyle de oldu.
Furkan Göktürk
“Sevgi güçsüzlüktür, seversen güçsüz düşersin. Hayatının büyük bölümünü başkalarının rahatı için yaşayan ve her yerden taviz veren insan, bir gün öleceğini unutan insandır. Neden herkese iyi olmak zorundayız ki!? Mükemmel varlıklar değiliz, asla da olamayacağız. İyilik peşinde koşmamızın sebebi belki de bencilce kendimizi mükemmel göstermek istememizdendir, iyi oluruz çünkü iyi görünmek isteriz. Her yolun sonu yine bencilliğe çıkıyor.”
Kalbimin sızısını dinlemek ister misin
Yokluğun karanlığında kaybolmak
Cevabı olmayan sorularla
İntihara sürüklenmek ister misin
Koskoca dünyada yalnızlık nedir bilir misin
Sonsuz gecede sadece Yıldızların ışığında
Yönünü bulabilir misin ?
Tanrı öldü. Tanrıdan geriye bir ölü kaldı. Ve onu biz öldürdük.
Nietzsche
Yağan bu yağmur diye başlamak isterdim her söze
Yağan bu yağmur,
Ne kadar güzel bir ithaf ediş,
Ne kadar güzel bir sesleniş,
Sanki yağmurlar sadece benim için yağıyor gibi,
Sanki gökyüzü bana ağlıyor gibi,
Ruhumu kavuran güneş gitmiş, hafif ıslak hafif soğuk ve birazda karanlık bir gökyüzü,
Aynı ruhum gibi,
Kiri pası alıp götürür gibi ruhumu da temizler mi yağmurlar,
Kederlerden, özlemlerden ve umutsuz düşlerden kurtarır mı beni,
Ruhumu yıkamak istiyorum yağmurlarda,
Yağan bu yağmur sadece tenime değil içime de yağsın istiyorum,
İçimde kuru bir fırtına,
Yağmurun serinliğine ihtiyacım var kana kana
Furkan Göktürk
Zaman akıp giderken ayaklarımın altından
Gökyüzünde gözlerim
Zift kaplı yollarda
Her yol kenarında
Kara kapaklı defterim
Kara gömülü kalbim
Kara kaplı gökyüzünde
Ve ben ışıksız dünyanın ruhuyum
Ruhum soluk ve yorgun
Ben yol ayrımında yer alan yolsuzum
Ben yolunu kaybetmişlerin umutsuzluğuyum
Furkan Göktürk
Ceset sinekleri
Hayatın istediğimiz gibi gitmediği pek çok an oluyor hatta hayat hiç istediğimiz gibi gitmiyor. Genelde bize verilenlerle yetiniyor ve verilenlerin istediklerimiz olduğuna dair saçma bir yanılgıya kapılıyoruz. Koca bir yanılsama içerisinde kendimizi iyi bir insan veya kahraman olarak görmek istiyoruz. Hepimizin birer vicdan fetişi var ve bunu tatmin etmek içinde elimizden geleni yapıyoruz. İstediğimiz şey aslında zümrenin en üstünde olmak ve herkes tarafından ilgi görmek. O güzel ilginin getirdiği haz ve zevkle sonsuz bir istek arzusunun peşinden koşuyoruz. İsteklerimizin farkında bile olmadığımız zamanlarda ise birer cesetten farkımız kalmıyor, toplum ve hayat ne isterse yapan zihinsiz varlıklar oluyoruz. İçinde bulunduğumuz toplumun ait olduğumuz yer ve sonsuza kadar sürecek bir olgu olduğuna dair inançla dolu cesetleriz. O cesetlerin etrafında da gerçek isteklerinin farkında ve bizi her zerremize kadar sömüren sinekler.
Hiç kimsenin, hiç bir şeyin değeri yok. Hayat zamanla çürüyen etlerimizin, narsist doğasından ibaret ve biz biliyoruz ki ölüm yenemeyeceğimiz tek gerçek. Ruhumuz olduğuna dair mistik inancımız, kendimizi olduğumuzdan büyük görmeye olan ihtiyacımız ve sonumuz hüzünle birleşik gerçekle olacak. Sonsuz karanlık ve hiçlikle.