Oysa bir zaman geliyor, hayat, gelecek zamanın içinde manasız ve sıkıcı bir seyahat oluyor, yorulmuş kalpler ve vücutlar birer körebe gibi ölümün peşinden koşuyor, ama haylaz ve kötü bir çocuk olan ölüm, en olmayacak yerlere saklanıp bir türlü ele geçmiyordu.

Uyuyan Güzel, sanırım sıradan erkeğin idealindeki kadın:
Uyur ve bekler.

Kusur korkusuyla suç işliyoruz. (Horatius)

“Gençlik..” dedi. “Sabah çiyi sanki. Uyku mahmurluğundan kurtulup tam tadını çıkaracakken, geçiveriyor..”

İnsanlarla konuşmuyordu. Duvarlarla konuşamayacak kadar da kendindeydi. Konuşma ihtiyacını kafasının içinde gidermeye çalışıyor, ama bu çaba, kafasının içinde haddinden fazla sert, öfkeli ve ümitsiz kişiler, olaylar, durumlar yaratıyor ve bu kavga, iliklerine kadar işliyordu.