Gözlerimi kapatıp düşündüğümde, özgürlüğün kanatları altında uçuşan kuşlar gibi hissediyordum. Ruhumun en derinliklerinde bir huzur bulmaya çalışırken, yağmur damlalarının saçımı ıslatarak güneşi selamladığı anlarda bir özgürlük parçası arıyordum.
Kader denen bu gizemli yolculuk, hayatımızı adım adım belirlerken, yarının bize neler getireceğini bile önceden bilir gibi gözüküyordu. Amel defterinde yazılanlar, kaderin belirlediği yollarda bizleri ilerletiyordu. Her zorluğa rağmen, yaşama umuduyla doluydum. Ruhumun derinliklerine kadar hissettiğim duygularla, yalnızlığıma ve çaresizliğime rağmen, içimde bir umut ışığı parlıyordu.
Ölümün ne kadar saçma bir şey olduğunu düşünüyordum. Öldükten sonra neler olacağını sorgulamak yerine, yaşamın anlamını keşfetmeye odaklanmalıydık. Varlık denen kavramın, ötesinde bir anlam taşıdığını düşünürken, insanın değeri ve haysiyeti üzerine kafa yormaktan kendimi alamıyordum.
Hayatın ortasından bile bir papatyanın güzelliğini seyre dalıp duygulanmak, benim için her şeyin ötesinde bir anlam taşıyordu. Papatyalar gibi, kendimizi kabul etmekte zorlansak da, hayatta var olduğumuzu hissetmek ve bunu ifade etmek önemliydi.
Bir insanın kişiliğini kelimeler arasında bulabileceğimizi düşünüyordum. Kitapların sayfaları arasında saklı olan ruhlar, bizlere insanın derinliklerini keşfetme fırsatı sunuyordu. Bu kelime deryasında kaybolup, kendimize ait bir parçayı bulmak, hayatımızı anlamlı kılıyordu.
Hayat, eski ve unutulmuş sokakları hatırlatır insana. Geçmişe dair izlerle dolu, her adımda ayrılığı anımsatır ve umutlarını canlı tutar insanın. "Zamanın hafızası, dökülen her tuğla arasından geçerken, geçmişin izlerini insanın zihnine kazır," der Orhan Veli Kanık. Her gün, aynı yolu yürümek, aynı sokaklarda dolaşmak, bir zamanlar paylaşılan hatıraları hatırlatır insana. Her adımda, geçmişe dair izlerle karşılaşır ve kalbindeki yaraları yeniden açar.
"Zamanın acı hüznü, binlerce kaldırım taşı arasından yürürken, geçmişin hayaletleriyle yüzleşmeye zorlar insanı," der Sabahattin Ali. Aynı kaldırım taşlarını binlercesinin arasından geçerken, o hatıralarla dolu zamanlara geri dönüp gitmek ister insan. "Geçmişin tozlu raflarından hatıralar, ruhu sarar, gözleri bir anlık da olsa geçmişe dalar," der Yahya Kemal Beyatlı'nın duygularını yansıtarak.
Belki de ümitle, belki de daha fazla ızdırap çekeceğini bilerek yürür insan o yolda. Düşünmek, özlemek, beklemek... Her defasında aynı hisler, aynı duygular. Ama sevgi yetmez, kavuşmayı beklemek de insana huzur vermez. "Sevginin sonsuz bekleyişi, yüreğin derinliklerindeki yangını dindiremez," der Peyami Safa'nın ifadesiyle.
Bir kere olsun, aynı saatte, aynı yerde buluşmayı hayal eder insan, ama gerçeklik farklıdır. Ve yine de umuttan vazgeçmez, çünkü belki bir gün, her şey değişir diye içten içe ümit eder.
Okur Takip Önerileri
Söz gelimi ayrıldığımızdan beri nerden baksan haftanın 2 günü aynı yolu, aynı kaldırım taşlarını aynı kalabalığı belki defalarca gördüm. Binlerce kere aynı kaldırım taşlarının arasından geçtim, belki aynı köşeye, aynı defa oturdum. Aynı şeyleri, aynı yere bakarak defalarca düşündüm. Aynı zamanda aynı vakitte aynı yerden geçerken, belki de aynı şey aklıma geldi. Düşün ki o kadar çok yürüdüm aynı yolları, düşün ki o kadar vakit düşündüm seni, düşün ki bir o kadar acıttın canımı, düşün ki bir o kadar sevdim seni.
Sevmek yetmiyor, düşünmekte kavuşmayı bekliyor insan. Bir kere olsun görmeyi bu saatte bu yolda yürümeyeceğini bilsem bile yine de yürüyorum. Belki daha çok severim diye, belki daha çok canımı acıtır diye. İşte insanın en çok canını acıtan da bu olmuş olmasına rağmen, hala aynı şeyleri yapmayı kendine sevap bilmekte.
Kaç ağaç yaprak döktü seni düşünürken, kim bilir kaç kalp kırıldı senin yokluğunda bu sokaklarda. Kim bilir kaç insan en güzel gününü yaşadı, ben en kötü günümü yaşarken. Kim bilir kaç adım attım sadece seni düşünerek.
