“O zaman da hissetmiştim, bugün de biliyorum ki, seni kuşatan o sonsuz gerçek, o son derece iyi, büyük ve üretici dönemin en önemli olayıydı. Beni yüz yerimden aynı anda kavrayan o değiştirici yaşantı, senin varlığının büyük gerçeğinden doğuyordu. Daha önce, o aranan duyumsayışlarım sırasında, hiç o kadar duymamıştım hayatı, o kadar inanmamıştım şimdiye, geleceği o kadar tanımamıştım. Sen bütün kuşkuların tam karşıtıydın; dokunduğun, uzandığın ve gördüğün her şeyin var olduğuna tanıklık edendin. Dünya bulutlu görünüşünden sıyrıldı, zavallı ilk şiirlerimin belirli özelliği olan o birlikte akış ve çözülüşten kurtuldum; nesneler doğdular, yavaş yavaş ve güçlükle öğrendim her şeyin ne denli yalın olduğunu; ve olgunlaştım, yalın şeyler söylemeyi öğrendim. Bütün bunlar, kendimi şekilsizlik içinde yitirme tehlikesiyle karşı karşıya bulunduğum bir sırada seni tanımak mutluluğuna erdiğim için oldu.”
Sayfa 14
“Tanrı seni korusun, sana yol göstersin. Bir tek O’na zarar görmeden yaklaşılabilir.”
“Evlenmek için neyi bekliyorsun?”
“Bazı şeyleri unutabilmeyi.”
“Yakında unutacağını umuyor musun?”
“Asla unutmamayı umuyorum.”
Sayfa 157Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
“Ama Jarome!” diye haykırıverdim hemen. “Bu benim için bir umuttan daha fazla bir şey. Bu kesin.”
Sayfa 138Kitabı okudu
Şimdi kendi kendime istediğim şeyin mutluluk mu, yoksa daha çok mutluluğa giden yol mu olduğunu soruyorum. Oh Tanrım! Beni çok çabuk erişebileceğim bir mutluluktan koru! Mutluluğumu uzaklaştırmayı, sana kadar götürmeyi öğret.
Sayfa 137Kitabı okudu
Tanrım! Biz, Jarome ve ben sana doğru ilerleyebilseydik, birlikte, destekle, iki hacı gibi yürüyebilseydik hayat denen bu yolu. Birinin “yaslan bana dostum eğer yorulduysan” deyip, diğerinin “seni yanımda hissetmek bana yetiyor...” dediği iki hacı. Ama hayır! Bize öğrettiğin yol Tanrım, dar bir yol, iki kişinin yan yana yürüyemeyeceği kadar dar.
Söyle Tanrım! Hangi ruh sana layıktır? O, beni sevmekten daha iyi şeyler için doğmadı mı? Eğer benim olacak olsaydı, onu bu kadar sever miydim? Kahramanca sayılabilecek her şey mutluluğun içinde ne kadar küçülüyor!...
Ah! İkimizin ruhunu birden aşkın gücüyle, aşkın ötesine sürükleyebilmek!
Tanrım, içinde en ufak kötülük bulunan her şeyden uzak durmayı öğret bana.
Ah! Sevdiğimiz ruhun üzerine eğilerek, orada bir aynadan görür gibi hangi görüntüyü verdiğimizi görebilseydik sadece! Kendimizi okuduğumuz gibi, hatta daha iyi okuyabilseydik keşke başkalarını! O zaman şefkat ne kadar huzurlu yaşanır, aşk ne kadar saf olurdu!
Sayfa 43Kitabı okudu
Bence tam tersine ölüm yaklaştırır... Evet, bütün yaşam boyunca ayrı kalmış olanları yaklaştırır ölüm.
Sayfa 41Kitabı okudu
