Yok böyle biri
@Mertgunay32
Artık yokum...
Belki de hiç olmamalıydım...
?
45 okur puanı
Eylül 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
İnsanlık öldü. Belki de yaşamamıştı. Belki de benim insanlığım diye bir şey yoktu. Ben hücremde yanlış hayallere sürüklenmiştim. Korkaklığı insanlık sanmıştım. Yalnızlığı insanlık saymıştım.
Bir kitap okudu
160 syf.
·
Puan vermedi
·
27 saatte okudu
Okur Takip Önerileri
Nedir insan, o övülmüş yarı Tanrı! En fazla ihtiyacı olduğu yerde, gücü güdük değil mi? Ve sevinçten uçsa da, üzüntüden batsa da, her iki halde de işte orada durdurulmuyor mu, yittiğini sandığı sonsuzluğun bolluğunda kör, soğuk bilince tekrar geri sürülmüyor mu?
Bana sonsuz özgürlüğü getirecek bir damarımı açmak istiyorum.
Bugün Lotte'ye gidemedim, kaçınılmaz bir toplantı beni engelledi. Neydi yapılması gereken? Hizmetçimi ona gönderdim, sırf bugün onun yakınında olan bir insan etrafımda olsun diye. Nasıl bir sabırsızlıkla onun dönüşünü bekledim, nasıl bir sevinçle onu karşıladım! Utanmasaydım, başına sarılıp öpecektim.
Prenses marya, "Bir yere gider dua ederim; alışmaya ve sevmeye zaman bulamadan daha uzaklara giderim. Ayaklarımda derman kalmayana kadar giderim, bir yerlerde uzanır ölürüm ve sonunda üzüntülerin, iç geçirmelerin olmadığı o ebedi ve sakin iskeleye yanaşırım." diye düşünüyordu.
Mutlu olmak için mutlu olabilme ihtimaline inanmak gerek.
Ölmekten başka yapacak bir şey kalmamışsa, eğer ölmem gerekiyorsa! Bunuda herkesten daha iyi yaparım!
Bırakalım ölüleri ölüler gömsün, hayattayken yaşamak ve mutlu olmak gerek...
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Kontes, mendilin altında paraları birdenbire çıkarıverdi.
Anna Mihaylova durumu hemen anladı ve uygun bir anda kontesi kucaklayabilmek için eğildi.
"Boris'e üniforma yaptirabilmesi için..."
Anna Mihaylova onu kucaklamış ağlıyordu. Kontes de ağlıyordu. Dost oldukları için ağlıyorlardı; iyi yürekli oldukları için ağlıyorlardı; iki gençlik arkadaşı böyle bayağı bir nesneyi, parayı düşündükleri için ağlıyorlardı; gençlikleri artık elden gittiği için ağlıyorlardı...Ama gözyaşları ikisine de çok yakışıyordu.
Tekerlerin dönmesi için yağlamak ne kadar gerekliyse en iyi, en dostça ve sade ilişkilerde de iltifat ya da övgü o kadar gereklidir.
Bir kitabı okumaya başladı
İşgüzarı, sallanıp duran kravatından yakalayıp kendime doğru çektim. Burnu yanağıma değiyordu. Dönüp suratına bile bakmadım. "Onlara de ki," dedim diğer elimle babamın rakı bardağına uzanırken. "Çocuk, insanın atasıdır." Rakıyı dipleyip bardağı da tak diye masaya vurdum. Kravatını bırakmama rağmen donmuş gibi aynı pozisyonda kaldı. Nemenem bir cehennem cücesiyle karşı karşıya bulunduğu kafasına dank edince de tek söz daha etmeden basıp gitti.
