– Syom!
– Nədir?
– Biz ki hamıya hər şeyimizi veririk, bizə niyə heç kim heç nə vermir?
Semyon bilmədi nə desin. Dedi:
– Söz tapdın danışmağa.
Üzünü çevirib, yuxuya getdi.
Qalan axırıncı çörəyi ona verdiyini, sabaha çörək qalmadığı yadına düşdükcə, axırıncı köynək-şalvarı ona verdiyini düşündükcə ürəyi sıxılırdı, amma qəribin gülüşü yadına düşən kimi ürəyi yumşalırdı.