Küçükken sadece bir yazar olmak isterdim. Büyüdükçe bunun ne kadar zor olduğunu öğrendim. Burayı günlük gibi kullanmak da var tabi… Ama niye bir başkaları sizin günlüğünüzü okusun?
İnsanın acısını hafifleten nedir?
Bağıra bağıra ağlamak mı?
Bomboş sokaklarda yürümek mi?
Sosyal medyada fotoğraf paylaşmak mı?
Yazıp çizmek mi?
Hiçbir şey olmamış gibi hayata devam etme zorunluluğu mu?
Ben, gözümün önünde eriyen babamın acısını geçirecek bir şey bulamıyorum.