Sabahattin Ali'nin okuduğum ikinci eseri.
Baştan söylemek gerekirse eserimiz trajedik bir aşk romanıdır. İnsanların ötekileştirdikleri Raif Efendi, hiçbir şeye aldırış etmeden kendi dünyasında yaşamına devam ediyordu. Çok stresli bir iş dünyasına sahipti, karşılaşılan küçük problemlerde direkt ona yükleniliyordu. Onun sessiz kaldığını düşünselerde
Belagat sanatının numaralarıyla aldatmacalarına aşina olmayan seyircilerin zihinsel aygıtlarını dalgalandırma, inançlarını sarsma ve duygularını altüst etmede ikna edici bir konuşma kadar başarılı bir şey yoktur.
Ebediyen dürüstlükle eğitildik, eğitildik de eğitildik; ama bizi yoldan çıkarabilecek her şey beşikten itibaren bu dürüstlükten uzak tutulmuş, yani yapay bir dürüstlük.