Hayatının geri kalanının ilk günündesin. Hep öyleydim deme Geçmişle çok hesabın vardı, Bir süre oradaydın. Geçmiş hesaplarınla yüzleşeceğin imgeyle Zaman geçirdin. O'nun imgesiyle. Ama şimdi ne o, ne bir başkası var. Sadece sen varsın. Belki şuraya yeni bir umut koyarsın, Şuraya da yeni bir hikaye. Belki da guzel bir olasılık. şuraya Bob Ross'un resim yapma edasıyla. Zaten şu an herşey olasılık. Ne olacağını bilmiyorsun. Tek bildiğin içinde hissettiğin huzur, O garip özgürlük hissi. İstemediğine zorunlu olmadığını bilmenin, O garip iç ferahlığı. Dikkat ettin mi o önemsemediğin günlük işlerin, Sana biraz daha renkli gelmeye başladı. Neden? Aklında senin iraden dışındaki birinin, Ne düşüneceği veya ne hissedecegi fikrinin Yaratacağı analizler ve beyin fırtınaları yok artık. Bir sürü kendi işlerini düşünmelik alan açıldı zihninde. Eh odaklanıp da kavradığın, Başardığın her iş de biraz keyif verir tabi. O işler, sorumluluklar küçük de olsa, Sana ait, Seninle ilgili. Onlar güzelleşince sen de güzelleşıyorsun haliyle.. İyi böyle, daha keyifli hayat.. Ne olduğu belli en azından. Sorular, acabalar, "yine mi" ler yok. Biri gelse güzel mi olur? E tabi. Ama artık bu güzelliği bozacaksa, Aklımı meşgul edecekse, Acaba diyeceksem, Niye böyle oldu diyeceksem, Bi gitsin rica ediyorum. Ben ona doydum...