Nur ay
@Nur11264
Lisans
26 Mart 1996
86 okur puanı
Ağustos 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
İnsan birini beklediği zamanlarda genellikle kimin geldiğini sormadan kapıyı açar.
İnsan kaderine karşı öfke duyduğu vakit günahkar mı olur? Şayet öyleyse, adalet terazisi un ufak olmuş bu hayatta, dışarıya sussa bile, kendiyle yalnız kaldığında bu günahı hiç işlememiş kaç babayiğit bulunur.
Anladım ki aşk gözlerini kaybetmekti zaten. Sesini kaybetmekti, tümden kaybolmaktı. Başkasının gözünden bakıp, ağzıyla konuşmaktı. Aşk yakalandığım en kişiliksiz hastalıktı.
Okur Takip Önerileri
İnsanlar sizin suskunluğunuzun üzerine daha iyi olasınız diye gitmezler. Onlarınki kimsenin işine yaramayacak kötücül bir meraktır. O merak, kendilerinin daha iyi durumda olduklarını görüp rahatladıklarında nihayete erer Bir tecavüzden farksızdır.
Yokluğun birilerinin varlığına tesir etmesi gerekir. Etmiyorsa, kimse için önemli olmamışsın, kimsenin hayatında boşluğu hissedilecek bir yer dolduramamışsın demektir bu. Uçsuz bucaksız bir yalnızlığın orta yerinde yaşamışsın demektir.
Benimle uçacak insan biraz daha olgun olmalıydı!
Ölmek için çok sebep var. Özel bir şey yapmanız gerekmiyor Günün birinde artık ölmeyi bekler hale geldiğimi hisseder ve sonra da bu bekleyişten sıkılırsam belki denerim. Bilmiyorum. Ama intihar insanın kendisini, dünyadaki varlığını biraz fazlaca önemsediği anlamına gelmiyor mu?
Bir olay yaşayıp da hayatının seyrini değiştirmeye karar verenlerden değilim ben. Bu bile kendini ve yaşadıklarını gereğinden fazla ciddiye almak değil midir?
Kalbim, benim harap yüreğim.
Zira korkutmayı yahut acı vermeyi erkeklik sayan zebaniler, davet edilmedikleri bir anın kendi halinde sessizliğine saldırmaktan yıkıcı bir haz duyarlar.
Zaman, benim için en çok bu bekleme anlarında hissedilir.
Acımak, başkalarının çektiği azaba bakıp, onların yasını tutarmış gibi yaparak kendi mutluluğuna şükretmektir çünkü.
248 syf.
·
Puan vermedi
·
29 saatte okudu
Ne aradıysam zıddını buldum: Doğruyu aradım, yanlış buldum; dostumu aradım, düşmanımı buldum. Aramayı bıraktığımda ise doğruların ve yanlışların ötesinde, renklerin zıtlığında resmin bütününü gördüm. Ne doğru vardı ne yanlış, ne kötü vardı ne iyi, her şey olması gerektiği gibiydi...
Mutluluğun ergeç geleceğine bütün kalbiyle inanırdı ki aslında bu, mutluluğun ta kendisiydi.