Bir zaman sonra benliğimde bir şeyler yok oldu. Kimsenin payı yoktu diyemem ama değişmek zorunda olduğumun ayrıdına varmıştım. Neşeli şarkılar çalmıyordu artık ruhumda büyük bir karartı hakimdi. Kendimle kazanamadığım savaşlarım arttıkça böyle olmaya başlamıştım. Yenilmiştim belki de en çok kendime yenilmiştim. Yaralarla çıkarken her yenilgiden biraz daha solmuştu içimdeki hisler. Belki de ben solmalarını sağlamıştım. Belki tüm suç bende değildi ama benim payım da vardı.
"Dışarıda akıp giden bir hayat var biliyorum. Ama ne yapsam o hayata dahil olamıyorum.Eğreti duruyorum her yerde. Başkası yapınca tecrübe dediklerine ben yapınca hata dediler. Başına gelen her zorluğa kafa tutabilenlerden değilim.Denedim ama olmadı yapamadım."
Bu yol nereye gider,bilmem ama yürüyorum işte
Yüzüme vuruyor arada fırtınası korkuyorum, ne var?
Düşe kalka büyüyorum işte
Biraz yaram var ama geçicek bu gidişle
En derin yaralarla başlar,en derin gülücükler. En yüksek uçurumlardan düşerken öğrenirsin uçmayı. En derin denizlerde boğula boğula becerirsin tek bir seferde yaşamayı.