Aniden olmadı, birikti. Yavaş yavaş doldu, sonunda taştı. Bugün attığım üçbeş adım yormadı beni, dün yürüdüğüm kilometrelerce yol nefesimi kesti. Doldum taşıyorum artık ve siz sadece bugün taştığımı görebiliyorsunuz.
Gariptir belki ama ben ne zaman ağlayan birini görsem içim gerçekten acısa dahi bir miktar da sevinirim. Çünkü üzülmeyi becerebilen bir kişi, sevmeyi de bir o kadar iyi becerebilir. Çünkü ağlayabilen bir insan gülmenin mükemmel değerini belki de daha iyi anlayabilir.