Necə odsan bilmirəm,
Sən başa sal bir məni.
Nə qədər yanındayam,
Odun yandırmır məni.
Elə ki, ayrılıram,
Ayın, günün başına,
Məni dolandırırsan.
Necə odsan bilmirəm,
Uzaqdan yandırırsan.
Heç bir zaman öz taleyimdən inciməmişəm. Lakin heç bir zaman özümü indiki kimi yalqız hiss etməmişdim. Heç zaman qəm-qüssə indiki qədər ürəyimi sıxmamışdı.
Hər bir insanın həyatında elə bir dönüş nöqtəsi, elə bir hadisə olur ki, bu onun bütün gələcək həyatını, həyata baxışlarını və hisslərini, düşüncələrini və inamını dəyişir.
Qəribəsən Bakı ürəyi olmayanlar itirilmiş sevgidən yazır...
Sonuncu qum dənəsi düşmədən yerə xəyala gedən yolda gələcəyi üçün insan keçmişini körpüdən atır.....
Orxan Zeynallı..
Ətraf cənnət kimi görünürdü ona, hər yan yamyaşıl, başının üstündə saf, mavi buludlar, təbiət belə olan halda adama gəl-gəl deyirdi sanki. O, saatlarca hətta, bəlkə də, bir ömür burada qala bilərdi. Bu yerlər, bu səma, dağların havası, insanların gülər üzü onun bütün kədərini silib aparmışdı elə bil. Gecələr dərdi-qəmi həmənki idi, lakin günün səhər çağı o özünü xoşbəxt sayırdı.
Yaşıllıq necə də gözəl idi, Tanrı bu yerləri ən xoş sevgisi ilə rəsm etmişdi sanki.
28 Mart, 23’cü
Saat: 12:14
Universitetin həyətində tək başıma oturub gələn keçənlərin baxışlarına məruz qalıram, lakin qəribədir ki, bu dəfə özümü tək hiss etmirəm, içərisində olduğum vəziyyətdən utanmıram. Daxili narahatçılığına bədəni daima reaksiya verən biritək yenə boğaz gıcıklanmalarım və öskürəkdən boğulmalarım başladı, beləliklə, tək
İndi get həsrətini başqa bir aşiq çəksin, Bir də sevsəm səni, söz vermişəm, insan deyiləm ! Gözləməkdən yolunu yaxşı qurtardım özümü, indi heç bir gözəl eşqində nigaran deyiləm. Könlümü güclə xilas eyləmişəm zülfündən, Daha xatircəməm, eşqində pərişan deyiləm..
Amma indi Rəsulzadənin Azərbaycana baxdığı kimi həsrət, Müşfiqin “bəsit şair” adlandırıldığını öyrəndiyi qədər kədər var.. Bütün yaşadığım illər öldü. Vaqif kimi də ola bilmədim, meyl edəm gah əsmərə, gah sarıya..
Bu elə qayğı ki, bu elə qəm ki,
Azdırar yüz illik yolundan səni.
Səhər də, axşam da düşünürəm ki,
Gərək düşünməyim heç zaman səni.
Unudar fikir də , xəyal da, təkcə
Unutmaz ürəkdə sevən sevəni
Mən özüm özümə "unut!" dedikcə,
Özümü unudub tapıram səni...
"Unudum" deyirəm, ancaq nə fayda?!
Yadımdan çıxmamış düşürsən yada.
Eşqimin odunu söndürə bilmir,
Qəzəbim sel kimi aşıb-daşsa da.
Bəxtiyar Vahabzadə