İnsan olmak demek, aslında sorumlu ve sorumluluk sahibi olmak demekti.
İnsan olmak, yoksulluk karşısında utanç duymaktır.
Arkadaşların kazandığı başarıdan onur ve mutluluk duymaktır.
Fırtınalar, sis, kar canını sıkabilir.
O zaman, senden önce aynı şeyleri yaşayanları düşün. Kendine de şunları hatırlat: Başkalarının başardığını ben de her zaman için başarabilirim.
Duymadım, görmedim, bilmiyorum olmasın!
Biz kadınlar ölmezden gelemiyoruz, siz de görmezden gelmeyin.
Duyduk, duymadık demeyin!
Türkiye'de kadınlar ölüyor.
Üstelik birer ikişer değil, sanki savaştaymışçasına onlarca, yüzlerce...
Biz kadınlar Türkiye'nin tüm kadınları, birbirimize görünmez sicimlerle bağlıyız.
Hangi partiden olduğumuz, hangi takımı tuttuğumuz, hangi aileye doğduğumuz hiç fark etmez.
Birimiz zulme uğradığında diğeri de çaresizlik hissediyor çünkü insan, ancak başka insanlar aracılığıyla insan oluyor.
Onun için biz birbirimize görünmez sicimlerle bağlıyız. Birimizin acısı hepimizin ortak acısına denk düşüyor. Ve birimiz öldürüldüğünde bu diğerinin de tam olarak aynı gerçeklerle öldürülebileceği anlamına geliyor. Sıradaki ben olabilirim.
Sen olabilirsin. En yakın arkadaşın olabilir.
Birimiz güvende değilse hiçbirimiz güvende değil...