Üstad sözlerine "Ne çok acı var..” diye başlıyor düşündürmek için kaleme aldığı ilk cümlesinden belli sanki hazır olun kalbinizi ve sihnizi yorucam der gibi..
Üstad kitaba besmele ile başlamıyor kısa şiirinde 'Yüceler yücesi' diyerek başlıyor Üstadın zarifliğine yakışırcasına naif bir başlangıç.
Yazarın bazı cümlelerini tekrar tekrar okudum okudukça düşüncelere daldım cümlelerde derin anlamlar ve acı gerçekler içeriyordu. Dili biraz ağır, bu durum cümlelerin derinliğinden kaynaklı olsa gerek.
Çoğu insan yaşadığını sanıyor ama aslında yaşamıyor yaşamak denilmez buna. Yazar hakiki manada yaşamayı elele almış. Ayrıca yazar haklı olarak çağımızda şikayetçi olur ve bunu da şu sözleriyle belirtir :
"Dönelim kendimize ve aldığımız yaralara bakalım"
Modernleştikçe kendimizi, kültürümüzü kaybettiğimizi söylüyor ve çok haklı yazdığı dönemele şimdiki dönem şartları bir değildi o zaman yine daha iyi bir konumda olduğumuzu düşünüyorum demek ki git gide özümüzü kaybediyoruz öyle değil mi..? İncelemeyi Üstad Necip Fazıl'ın sözüyle kapatalım
"Özene özene özümüzü kaybettik
