Rabia Özkan
@Rbspueblo
Bir nevi gelişimci
Balıkesir Üniversitesi
İstanbul
Kocaeli, 15 Ocak
136 okur puanı
Kasım 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Kimse beni
Tanıştırmayacak güneşle
Kimse beni götürmeyecek serçelerin konukluğuna
Uçmayı hatırla
Kuş ölümlüdür...
Niçin durayım, niçin?
Arayış için maviliğe doğru gitmiştir kuşlar.
Ben,
Kendi kalbini kaybeden zamandan korkuyorum.
Okur Takip Önerileri
Çiçekleri düşünen yok
Balıkları düşünen yok
İnanmak isteyen yok
Bahçenin ölmekte olduğuna.
Bahçenin yüreğinin, güneşin altında şiştiğine.
Bahçenin zihninin yavaş yavaş
Yeşil hatıralardan arındığına.
Ve bahçenin hissi sanki
Bahçenin inzivasında çürüyen soyut bir şeydir.
Artık zamanın geçtiğini hissediyorum
Payıma düşen "an"ın, tarihinin yapraklarından olduğunu hissediyorum.
Benim saçlarımla şu üzgün yabancının elleri arasında
Aldatıcı bir mesafe masası olduğunu hissediyorum.
Düşler daima
Saflıklarının yüksekliğinden fırlatılıp ölürler.
Bir pencere, yalnızlığın küçücük ellerini
Cömert yıldızların geceleyin bağışladığı hoş kokuyla dolduran
Ve oradan, güneşin sardunya çiçeklerinin gubetine konuk edilebildiği
Bir pencere, yeter bana.
Mutlu cesetler
Özgün cesetler
Düşünen suskun cesetler
İyi davranan, şık giyinen, güzel yiyen cesetler.
Belirli zamanların istasyonlarında
Ve geçici ışıkların kuşkulu alanında
Ve başıboşluğun çürümüş meyvelerini alma arzusunda...
Her zaman düşünmeye fırsat bulmadan olur olacaklar.
Bütün mutluluk anları biliyordu
Senin ellerinin yıkılacağını
Ve ben bakmadım.
Ve bu dünya, bir yandan seni öperken
Kendi zihinlerinde senin darağacının ipini dokuyan insanların ayak hareketlerinin sesleriyle doludur.
Sevgi sözlerinin arasındaki sessizlikler kadar çıplağım
Ve aşktandır benim bütün yaralarım
Aşktan, aşktan, aşktan.
Adama nasıl canlı olmadığı ve hiçbir zaman yaşamadığı söylenebilir?
Binlerce yıllık ölüler gibi kavuşacağız birbirimize ve o zaman güneş hüküm verecek gövdelerimizin çürümesine.
Rüzgar esiyor sokakta.
Yıkımın başlangıcıdır bu.
Senin ellerinin yıkıldığı gün de rüzgâr esiyordu...