Hayatı anlamanın en güzel yolu, satırlar arasında kaybolmak. Kitaplar, yalnızca birer hikâye değil, yaşamın saklı yüzlerini gösteren aynalar benim için. Her okuma, hem hayata hem kendime bir yolculuk.
Fesleğen
Sen nasıl bir çiçeksin,
İki renkle bahar getirmesen de,
Dokunulduğunda huzur verirsin.
Okşanılmak derdinde değilsin,
Hırpalansan da sevinirsin.
Çocuk gibisin…
Büyü bozuldu. Adam öldü, kadın gülmedi. Hiçbir bahar, hiçbir güneş bir çiçeğe gonca olma umudu vermedi. Kuşların sesi kısıldı. Boğazı düğümlendi tüm şarkıcıların. Tüm notalar beste olmaktan öteye geçemedi.
“Başım gitti, sağ değil… ama olsun. Sesini duydum da yıllar sonra, önemli olan bu. Ölümün başlangıç olduğuna da inandırdın sonunda beni. Ahirete kalmadan dirilmenin gerçek olduğuna inandırdın.”