Üşüyorsun, çünkü yalnızsın, içinde gömülü duran ateşi hiçbir insan yakınlığı alevlendiremiyor. Hastasın, çünkü duyguların en güzeli, insanoğluna bahşedilen en tatlı, en yüce duygu senden uzak duruyor. Aptalsın, çünkü o kadar acı çekerken mutluluğu yanına çağırmaktan kaçıyorsun, onun seni beklediği yere doğru bir tek adım atmaya bile yanaşmıyorsun.
Afedemiyorum her affetmek istediğimde yine aynı senaryo,sanki sürekli başa dönüyor gibiyiz ne iyi kalabiliyor nede kötü,bir şekilde acıtıyor canımı umrunda değilmiş! biliyordum bunu, sadece bazen yediremiyordum Kendime ve hiç bir zaman değişmiycek biliyorum hep aynı yerde dönücez sadece ve hiç iyi gelmiycez yan yana kaldıkça, hep acı vericeksin biliyorum ve şimdi sen düşün acı çeken senmisin yoksa bizmi?