vedat

Ölümü düşünmekten kaçıramıyorum kendimi. O sanki zehirli bir sığınak gibi Onsuz tüm bu gerçekliğe kör olurdum. Başıma yıkılan dünyayı gül bahçesi sayardım.

Reklam

Düşmek kalkmakla konuşur, ayrılık kavuşmakla ve gülmek ağlamakla. Her anlaşılır olan anlaşılmamaya aşk duyar. Çıkmaz sokaklar uzun caddelerin hayaliyle uyur. Dağlar ve tepeler sonsuz düzlüklerle ıslıklaşır. Ve insan aksi olandan, kendi olmayandan, uzağından ve sırtından öğrenir yaşamayı. Başkadan beslendik hep ve hep böyle doyacak ruhumuz. Bir şeyler hissediyorum, bir şeyler söylüyorum, yazıyorum; hissimi yaşama ekliyorum ve anlıyorum, her ekleyiş başka bir şeyleri görünmez kılıyor. Sevilmiş bir insan başka bir insanı… Göze hoş gelen bir renk başka bir rengi… Hayata geçirilmiş her şey, hayata geçirilmeyenlerin yakınları, eşleri ve dostları…

vedat

Hangi yöne dönsem bir sesin varlığı, sessizliğin acımasızlığı... Duyuyorum, diyorum sonra hep, duyuyorum, duyuyorsun. Oysa o an o sokakta kimse yok, ben yokum. Duyulan var yalnız ve sonra hep duyulan var. Başka kimse yok. Kimse yok ve ondan bu kalabalık. Çünkü onca kalabalık şimdi en büyük yalnızlık.

Okur Takip Önerileri

Tümünü Gör

vedat

Bir “varlık ve yokluk” illüzyonuna evrildi zaman. Bunu yazıyorum, çünkü aslında yazmıyorum. Burada bir cümle kuruluyor evet, ama aslında bu sadece başka bir cümlenin silinişi ya da hiçe sayılışı. Eskiden bir söz söylediğimizde o sözü söylemiş olurduk, artık söylememiş olmak da mümkün. Edilen yeminler en büyük inkârlar oluyor artık. Karıştığımız

devamını oku

vedat

Biz kovulduk bu şehirden, ağlamak yok ama... Sokaklarından kovulduk. Sonra baharından da kovulduk, soğuğundan da geceler boyu! Sonra kedilerini seyretmekten, şiirlerini okumaktan kovulduk! Sonrası kalsın size, yerleşikliğinize. Hiçliğimizi camlarınızın buğusuyla ayartın! Ey! Sevişin biz giderken, dudaklarınızın yangınıyla yansın evleriniz. Biz başka bir şehirde ağlayacağız…