Suçu her zaman kendimde gördüm. Bu yüzden en çok kendimden nefret ediyordum. Şimdi suçu kendimde görmüyorum. Ama bir zamanlar öyle olduğum için yine de kendime nefret ediyorum.
Yaralanızı kendiniz sarın. Bir umut bekleyipte gelip başkası sarıcaktır diye düşünmeyin. Gelip yaralarını sarmıyorlar, daha derin yaralar bırakıp gidiyorlar. Maalesef:(
Acaba neden kendi kendime konuştuğum kadar kimseyle konuşamıyorum? Bu kadar mı insanlara güvenmiyorum? Yoksa onların mı beni dinlediğini zann etmiyorum?