"Özgün"
Ağlamamanın, ya da ağlayamamanın nedeni derinleşememiş duygular mıdır yoksa derinlerden yüzeye çıkamayana duygular mı?
Yaşamanın Silinmez Lekesi
Rüyaların sonuna ulaştım; Şimdi uyuyanlar arasında ne yapacağım?
"Tüm kurgu bir akış üzerinedir, devam eden, durmayan, bazen şiddetlenen, bazen yavaşlayan ama hep ilerleyen bir akış. Durdurmanın, geri döndürmenin ve yok etmenin mümkün olmadığı bir akış. "Hayat devam ediyor" deriz en çaresiz anlarımızda
İleriye doğru gidebilmek için ne kadar hızlı adımlar atarsak atalım, ne kadar koşarsak koşalım nihayetinde varabileceğimiz nokta çok gerisi oluyor. İnsan ruhunu yolda bulmuyor. Geride yara almışsa ileride de onun acısına varıyor; çiçek açmışsa ruhunda onun kokusuna ulaşıyor...
Zeynep Sayman
@namyaspenyez
Okur Takip Önerileri
ağaç meteforu
bugün kendi kendime düşünürken bazı insanlardan uzaklaşmayı bi ağaç ve sonbahar uyumuna benzettim. bir ağaç düşünün yem yeşil tüm dallarında bir sürü yeşil yapraklar var ama sonbahar gelir, ağaç bazen direnir benim yapraklarım gitmez der ama yavaaaş yavaş yapraklar bırakır onu cımcılız bir ağaç ve dalları kalır. bazı insanlar sizde yük olmaya başladığında müsade edin sonbahar gelsin umarım hiç gelmez çevrenizdeki insanlar sizi seven ve düşünen ve size iyi gelen insanlar olur ama iyi gelmeyenlere de yol verin yapraklarınız dökülsün biraz zaman verin kendinize bir sürü yaprak bi anda dökülmez bu işinde bi adabı vardır biraz zaman.... sadece biraz...
Beni hemen anlamalısın, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum, ben Van Gogh'un resmi değilim, öldükten sonra beni müzeye koyamazsınız
Oğuz Atay
beni anlayın.
Çok kaybettim.. Sevdiklerimi, hayallerimi, hayatımı, en çok da kendimi. Bu kadar kaybeden biri olarak bu kadar güçlü durabilmek yoruyor insanı. Ve bu kadar kaybetmek yeniden başlamayı oldukça zorlaştırıyor, "ya bir daha" ile başlayan cümleler yüzünden. Cevaplanmamış sorular yoruyor, belirsizlikler yoruyor, beklemek yoruyor, anlaşılmamak,
Tuğçe Çakan
@TugceCakan
·22 Eylül 2022 16:45
Uçuruma itilmişti madem, tutunacak bir dal yok diye bırakmayacaktı kendini boşluğa, tutunacak bir dal hayal edecekti.
Sayfa 145Kitabı okudu
Anlaşılmamaktan yakınırdım hep
Anlaşılmamak çok sıkıntı değilmişde
Anlatmaya gerek duymamak çok kötü bir hismiş
Çok büyük bir kırgınlıkmış
Naz Altınbaş
ŞS
Ben geceleri uyuyamam hesaplaşmalarım vardır benim geçmişimle, bugünümle ve yarınımla en fazla yorgunluktan bitap düşer ve sadece bayılırım belki de bu yüzdendir her sabah hiç uyumamış gibi uyanmam...
Susmayı öğrendim çok konuşanlardan... Alçak gönüllü olmanın erdemini tattım çok bilmişlere inat. Gerçekten bilenlerin az konuştuğuna şahit oldum sesizce.. Her yaşananın sadece bir deneyim olduğunu kavradım. Değmeyenlere çok anlam yüklemenin ruhuma verdiği zararı keşfettim.. Kendi sahip olmadığımı gördüm, sadece eşlik ediyordum her şeye. Bedenin bile sahibi olmadığımızı öğrendiğimde hiç bir şeye garanti gözüyle bakmamayı seçtim.. Paranin gücüyle, etiketleriyle varolanların elindekileri kaybettiğinde çırılçıplak kalışlarını ibretle İzlerken kokuşmuş zihniyetlerin ve yalan gülümsemelerin içinde yer almayı başkalarından hayatlarına yönetemeyenlerin başka hayatlara müdahalelerine gülerken, aslında hiçbir şeye alınan parçalardan oluşmayı değil kendim olmayı seçtim sadece!
Saçımdan tırnaklarıma kadar sızlamıştım o gün, bedenim ağlıyordu. Kanıyordum. Gökyüzü hiç olmadığı kadar kasvetli ve dünya bir o kadar da dardı, sığamıyordum. Her aldığım nefes son nefesimmiş gibi göğsüme batıyordu. Sanki, sanki ruhum bedenimi terkediyor da ölümün sancısını çekiyordum. Hiçbir şey duymuyor, duyduğumu anlamıyor içten içe çürüyordum. Yüreğimde yoğun bir basınç, kan damarlarımda süzülmüyordu sanki. Varoluştan bu yana tüm günahların azabı ben çekiyormuşum gibiydi. Altından kalkamıyordum. Doktorlara göre yaşıyordum...
O esrarlı yangına bu can nasıl dayandı?
Sahile vurdu kalbim, su yandı, kum da yandı.
Bir mum gibi eriyip aktı uykusuzluğum,
Ölüme başkaldıran dertli uykum da yandı.
Yurdundan mahrum edip dolaştırdın Cem gibi.
Ruhumla söndü alev, sonra ruhum da yandı.
Kül oldu bir yiğidin figanıyla her umut.
Bülbülün küllerine konan puhum da yandı.
Böylesi bir
Hayata dair ısrarcı olamamış olabilirim. Pek istikrarlı da sayılmam. Her şeyden çabuk sıkıldığım da doğrudur. Tamam; bir de bir geç kalma huyum var. Çabuk yorulmuşta olabilirim. Bazen gıcıklaşabiliyorum hak ediyorlar. Sinirlenince sesimin tonunu kontrol edemiyor da olabilirim. Son zamanlarda acayip duygusallaştığım da doğrudur. Kırılıyor olabilirim. Yalnız ağlıyor da olabilirim. Sevdiklerimi de özlüyorum. Gereğinden fazla açıklama yapmam, yanlış anlaşılma korkusundan olabilir. Pişmalıklarla dolu da olabilirim. Kimseye güvenmediğimden herkesle arama mesafe koyuşlarım. Güçlü görünüyor olmam, her daim Allah'a sığındığım için olabilir. Her şeye rağmen gülümsediğim de doğrudur.
Ama netice de insanım işte.
Yaralarımı göstermiyor olmam, yaralı olmadığım anlamına gelmez.!