TuğbaPa
@Tgbaa
Sınıf Öğretmeni
16 Haziran
159 okur puanı
Aralık 2017 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Aşkın da vakti vardır, kederin de.
Sayfa 257Kitabı okuyor
“İnsanlardan ayrılmak üzücüdür; mekanlarsa altı üstü mekandır.”
Sayfa 257Kitabı okuyor
Bir insanın yaşayabileceği en korkunç aydınlanma ânı, babasının da insan olduğunu... Etiyle kemiğiyle insan olduğunu keşfettiği andır muhtemelen.
Sayfa 144Kitabı okuyor
Okur Takip Önerileri
Sağır bir insanın duyamayacağı gerçeğini düşün. Öyleyse biz hepimiz duyamayanlardan olamaz mıyız? Hangi duyulardan yoksunuz ki etrafımızdaki bir başka dünyayı göremiyor ve duyamıyoruz?
Sayfa 64Kitabı okuyor
"Korkmamalıyım. Korku katilidir aklın. Korku, mutlak yıkım getiren küçük ölümdür. Korkumla yüzleşeceğim. Onun etrafımdan ve içimden geçip gitmesine izin vereceğim. Ve geçip gittiğinde, onun izlediği yolu görmek için iç gözümü kullanacağım. Korkunun geçtiği yerde hiçbir şey olmayacak. Yalnızca ben kalacağım."
Sayfa 22Kitabı okuyor
Dünyaya insan geldik, insan kalamıyoruz.
Bu zamanda insan kalabilmek ne büyük meziyet.
Sayfa 31Kitabı okuyor
Geçmiş zaman böyledir: Hiç yaşlanmaz. Katıdır. Akmaz ve kıpırdamaz. Orada mevsim hep aynıdır. İnsanlar aynıdır. Her şey bırakıldığı gibidir. Ve durmadan aklımıza gelir. Çünkü orada soluk alan, yaşayan, onu unutmamamız için sürekli bize kendisini hatırlatan eski kendimiz yaşar. Ve geride bıraktıklarımız.
Sayfa 22Kitabı okuyor
İçtenliğimden aldım en çok yarayı.
Sayfa 28Kitabı okuyor
Peki ya insanın içindeki hisler neyle büyüyorlardı?
Başka hiçbir ses kalmamıştı. Yalnızca arada bir tencereden çıkan puf sesi, içimde devam eden sonsuz konuşmayı bölebiliyordu. Kendime dönüp, ne anlatıyorsun sen Allah aşkına diyemediğim için arada bir balkonun kapısını açıp içime derin ve soğuk bir nefes çekiyordum. Korkusuz gibi görünen şeylerin korku tarlalarında yetiştiğini yeni fark etmiştim. Bir şeylerin bir yerlerde boy atması için enerjiye ihtiyaç vardı, evet. Bir başak güneşin sıcaklığıyla boy atıyordu. Peki ya insanın içindeki hisler neyle büyüyorlardı?
Sayfa 16Kitabı okuyor
Sonra neden sevinçler değil de acılar gidip gidip geçmişten karşılık bulur kendine? Ve neden insan, ne kadar acı geçerse geçsin, çocukluğunu okşar durur yaşlandıkça? 𝐆𝐞𝐜𝐞𝐲𝐢 𝐬𝐞𝐲𝐫𝐞𝐝𝐞 𝐬𝐞𝐲𝐫𝐞𝐝𝐞 𝐨̈𝐠̆𝐫𝐞𝐧𝐝𝐢𝐦 𝐤𝐢 ı𝐬̧ı𝐤 𝐢𝐧𝐬𝐚𝐧ı𝐧 𝐢𝐜̧𝐢𝐧𝐝𝐞 𝐲𝐚𝐧𝐦ı𝐲𝐨𝐫𝐬𝐚 𝐲𝐮̈𝐳𝐮̈𝐧𝐞 𝐯𝐮𝐫𝐦𝐮𝐲𝐨𝐫.
Sayfa 27Kitabı okuyor
Susarak ya da koşarak yaşadıklarımız, payını bizden geceleri alıyor sanırım.
Sayfa 27Kitabı okuyor
Neden akşamlar başkalarının evleri için günü noktalayan bir ışık toplamıdır da bizim evlerimize simsiyah bir pıtrak topu gibi düşer? Biz günden neyimizi esirgedik ki...
Sayfa 24Kitabı okuyor
Bir kitabı okumaya başladı
Kâküllerine düşen çiy tanelerini topladım sabaha karşı. Doğan günden kırmızılar sürdüm yanağına. Saçının telinden tırnağının ucuna dek öptüm incelikle. Sonra alıp yalnızlığımı yanıma, biraz daha tutkun, biraz daha iyimser, döndüm yeniden bıraktığın boşluklara.
Sayfa 15Kitabı okuyor