Var demezdim bu dünyanın ötesi,
Gelmeseydi vazifenin gür sesi.
Bu ses mutlak Mâverâ’dan geliyor...
Hak nerdeyse ta oradan geliyor...
Gözlerimi kaparım!
Vazifemi yaparım!
Sevdiğiniz biri öldükten sonra yaşama tekrar devam etmek bisiklet kullanmayı öğrenmeye benziyor. Ama yokuş aşağı giden bir bisiklet oluyor bu . Dengeyi sağlamanın tuhaf coşkusunu kastetmiyorum burada ya da sadece bundan bahsetmiyorum.
İçinde bencellik olmayan hiçbir mutluluk da yoktur. Kimse kimseyi mutluz edemez . Mutluluk sadece gasp edilebilir bir şey . Hayatın boyunca mutlu olduğun anları toplasan , on beş yirmi dakikadan sonrası haksız kazan gibi gelir.