Savunduğum şey, çocuğa karşı özel bir
muamele falan değil. Tersine, çocukla "normal", doğal, içten, çabasız olmak. O kadar. Ama söz konusu kişi çocuksa bir türlü doğal, "normal" olamamak, hep bir yapaylık, çocuğa bir şeyler öğretme, had bildirme, çabalama yerleşmiş halde bizde.
Bize de öğretilmiş, aslında son derece yapay bir şey olan bu çabalamaya gerek olmadığını anladığımızda çok rahatlayacağız karşılıklı bence ve her şey yoluna girecek kendiliğinden.
Uğraşmayı değil uğraşmamayı, bu şekilde doğalı anlamayı/dinlemeyi savunuyorum.
"Büyük acılarla başedip kendi halinde bir hayat yaşayan birine dönüştüysen sen kazandın demektir."
"İnsanlık acısının acısını birbirinden çıkaranların hüsranıyla dolu."