Hepimizin gerçekliği farklı, çünkü bakış açımız ve yaşam deneyimimizden etkileniyor.
Köyde yaşayan bir çiftçi ile New York’ta yaşayan bir iş adamı dünyayı farklı görmektedir. Çin’de pirinç tarlalarında çalışan birisiyle Afrika’da çölde yaşayan birisi dünyayı farklı görmektedir. 15 yaşında liseye giden bir gençle 50 yaşında olgun bir adam dünyayı farklı görmektedir. Küçük şehirde yaşayan birisiyle büyük şehirde yaşayan birisi dünyayı çok farklı görmektedir.
Gerçeklik çok değişkendir.
Herkes farklı gerçekliklerde yaşamaktadır.
İnsanlar süreçle ilgilenmez.
Süreç ancak başarılı olursan önemli hale gelir ve insanlar ilham almak için inceler.
Ancak başarısız olursan insanların umurunda olmaz.
Kendine sebepsizce inanmalısın. Başarısız olman için ortada bir sebep yok.
Okur Takip Önerileri
Hayatının pek çok alanında vasat performans göstermen senin suçundur.
Hareketin yasasında her zaman bir güç vardır. Bir nesneyi ileri götürmen için ona fiziksel güç uygulaman gerekir. Oysa insanların dünyasında bu inançlarla alakalıdır. İnsanlar bir şeye inanırsa onun için harekete geçerler.
Eğer sen en başta kendine inanmazsan ve kendine şans vermezsen işte orada başarıyı elde etme şansın kalmaz.
Hayatla savaşında duygusallaşamazsın.
Pes edemezsin.
İsyan edemezsin.
Kalkıp tekrar savaşman gerekecek.
Duygularının, aklını esir etmesine izin vermemelisin.
Kendini salıp her şeyin kontrolden çıkmasına izin vermemelisin.
155 syf.
6/10 puan verdi
·
Beğendi
·
35 günde okudu
Son birkaç gün içinde, hastalıktan ya da intihar ederek ölen birçok yoldaştan söz etti. Ama ayrıca ölümlerinin gerçek nedeni olabilecek bir şeye de değindi: Umudun yitirilmesi.
Gerçekten ihtiyaç duyulan şey, yaşama yönelik tutumumuzdaki temel bir değişmeydi. Yaşamdan ne beklediğimizin gerçekten önemli olmadığını, asıl önemli olan şeyin yaşamın bizden ne beklediği olduğunu öğrenmemiz ve dahası umutsuz insanlara öğretmemiz gerekiyordu. Yaşamın anlamı hakkında sorular sormayı bırakmamız, bunun yerine kendimizi yaşam tarafından her gün, her saat sorgulanan birileri olarak düşünmemiz gerekirdi.
Nietzsche’nin şu sözleri, tutuklularla ilgili her türden psikoterapi ve koruyucu ruh sağlığı çabalarının yol gösterici parolası olabilir:
“Yaşamak için bir nedeni olan kişi, hemen her nasıl’a katlanabilir.” Fırsat bulunur bulunmaz, varoluşlarının ürkütücü nasıl’ına katlanmalarını sağlayacak bir güce ulaşmaları için, yaşamlarında bu insanlara bir neden -bir amaç- göstermek gerekir. Yaşamında hiçbir anlam, amaç, hedef göremeyen ve bu nedenle sürdürmeyi anlamsız bulan kişinin vay haline! Kaybetmesi uzun sürmeyecektir. Bu tür bir insanın her türden yüreklendirici tartışmayı reddetmek için verdiği tipik karşılık şöyle oluyordu: “Artık hayattan beklediğim hiçbir şey yok.” Buna nasıl bir yanıt verilebilir ki?
Bir benzetme yapacak olursak, bir insanın acı çekmesi, boş bir odadaki gazın davranışına benzer. Boş bir odaya belli bir miktarda gaz verildiği zaman, oda ne kadar büyük olursa olsun, gaz odanın tamamına yayılır. Ne kadar küçük ya da büyük olursa olsun, acı da insanın ruhuna ve bilincine tamamen yayılır. Dolayısıyla insanın çektiği acının “büyüklüğü” kesinlikle görecelidir.
Dakikalarca süren ve insanı derinden etkileyen bir sessizlikten sonra, tutuklulardan birisi diğerine, “Dünya ne kadar güzel olabilirdi!” dedi.
Bilmeye ihtiyacım yoktu; sevgimin, düşüncelerimin ve sevgilimin hayalinin gücüne hiçbir şey dokunamazdı.
Zihnim hâlâ karımın hayaliyle meşguldü. Zihnimi bir düşünce kurcalıyordu: Hâlâ hayatta olup olmadığını bile bilmiyordum.
O ana kadar çok iyi öğrendiğim tek şeyi biliyordum: Sevgi, sevilen insanın fiziksel varlığının çok çok ötesine geçer. Sevgi en derin anlamını, kişinin tinsel varlığında, iç benliğinde bulur. Sevilen kişinin gerçekte orada olup olmaması, yaşayıp yaşamaması, bir anlamda önemli olmaktan çıkıyor.