Şehirler hapisaneydi insana,
Doğa acımasız bir sevgili.
Ne betona sığdı
Ne yeşile
Ne de su bentlerinin ardına gizlenmiş
Coşkun akan nehirlere.
Sığamadı geceye de.
Duyamadı gecenin şarkısını,
Bu sebeple hep üzmüştür insan
Kuşları...
Belki de kuşların üzüntüsüydü
Denizleri bu denli öfkelendiren.
Belki geceyeydi,
Belki ay ışığıydı şimdi bestelenen.
Kuşların cıvıltısına denk düşsün diye.
Denizin dalgalarından kabaran
Sözcüklerdi,
Sessizliğin ezgisi yükselsin diye.
Sessizlik insanaydı belki,
Kuşları bir daha asla
Üzmesinler diye.