ÜMRAN KÖSE
@Umoo0634
Sen dışıma bakma o dünya telaşı,
ben içimdeki hüzne kefilim 🪄
muhasebe
İstanbul
29 Haziran
10 okur puanı
Haziran 2022 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
504 syf.
7/10 puan verdi
·
Beğendi
"Anlaşılan o ki, anası olmayanların da yarası tarafından büyütüldüğünü bilmiyordu "
Okur Takip Önerileri
Ah bu yalnızlık!
" Oysa analı babalı da olsa.Bütün çocuklar kader mahkûmu gibi büyüyor, yetim oluyordu. Yetimlik ebeveynden değil, insanın ruhunun üflendiği yerden geliyordu. Hepimiz yetimdik. Yoksa yalnızlık, nükleer bombalardan bile daha büyük dert olur muydu başımıza? Bu merkez mesela kurulur muydu? Günahlarımız da sevaplarımız da her şey ya yalnızlıktan ya yalnızlık korkusundandı bana kalırsa. Dünya koca bir yetimhaneydi. Başka türlü, adına zaman dedikleri delik böyle çimdikler miydi ruhumuzu, bu kadar yalnız olunur muydu?
Söylenecek Ne Çok Şey Var..
Yanyana oturuyor fakat konuşmuyorduk. Çok şey söylemek istiyordum aslında. Ama çok şey söylemek gelince içinden, susmalıydı insan. Birine çok şey söylemek istemek, o birini haddinden fazla önemsemekti çünkü. Böyle aşırı önemseyen, kaybetmemek için ne yapacağımı bilemez hata üstüne hata yapardı o yüzden. Ve sonunda muhakkak kaybeder. Çok korkuyordum kaybetmekten. Susacak kadar çok.
Nihayetinde gülümseyip, "Gel barışalım" demişti. Kolayca, hiç korkmadan... Ürkütmekten çekinir gibi kaçamak bakışlarla yüzüne bakmıştım. Yüzüne bakmış temenniyle teselli arasında gamlı bir perdeden mırıldanmıştım.
"Barışmayalım, çünkü küsmeyelim hiç."
Acı elbette geçiyor, ama acı çekmiş olmak geçmiyor..
"İnsan bazen şartlanıyor biliyor musun? Kolay kolay geçmez diye düşündüğünde, bazen geçtiğini en son sen farkediyorsun"
Beklemek çünkü, bir olmazı oldurmayı umanların safdilliğidir. Gelecekler zaten kalbinizi yormadan gelir Bekletmek, gelmeyeceklerin işidir. Bu yüzden en çok gelmeyecek olanlar beklenir..
Hasret
Bir boşluğun yeri sancıdı. İlahi hüküm gibi kati, tabi afet gibi yıkıcıydı. O an dünyaya bir duygu olarak gelsem baştan ayağa hasret olurdum. Özlüyordum. Içimde yarım kalmış bir yer vardı, kalan yarıma karşı iştiyak duyuyordum. Ama neydi o yarım, nasıl tamamlanırdı işte orasını bilemiyorum. Kalbimdeki boşluktan içeri dolan kimin, neyin özlemiydi?
Sayfa 162Kitabı okudu
Senin içinde de hırsızlar vardır
Uykundan uyandırır geceleri tıkırtıları
Senin içinde de boşluklar vardır
Düşebilir insan sahte adımında
Ki ben,adım gibi bilirim bu acıyı.
Hiç kendine çarptığın oldu mu, birdenbire bir köşebaşında.” diye başladığı şiire “yoruldum artık her yol ağzında kendime rastlamaktan.” diye bitirir
Ahmet Erhan
”Bugün burada cumartesi. Ben senin saçlarını, suçlar bakışlarını, geveze susuşlarını bile özledim.
Bugün orada da cumartesi mi? Sen de beni, benim kadar özledin mi?”
"Söyleyebilseydim ona, onu sevmek; Karanlık bir suya girerken duyduğunuz ürperti gibiydi. Bir rüyada, uçurumdan yuvarlanırken bağırmaya çalışmak ama sesi çıkmamak gibiydi. .
Yılın ilk bahar sabahında uyanmak gibiydi..Karlı bir tepeden aşağı kayarken çılgınca gülmek gibiydi.
Çok uzun yılar görmediğiniz birine rastlayıp onu ne çok özlediğinizi anlamak gibiydi.
Herkesin, kaybolduğuna inandığı bir adayı yeniden bulmak gibiydi.
Bitmesin diye bir kitabın son sayfalarında durup bütün hikâyeyi yeniden, yeniden hatırlamak gibiydi.
