Kara bir kıştı geçti.
Kalmadı bende yankısı hiç
bir sesin.
Ses sese değmedikçe , yalnızlık odur.
Dil dile değmedikçe ,susmak odur .
Ten tene değmedikçe ,hasret odur .
Söz söze değmedikçe , eksilmek odur.
Ben ki hiçbir yerdeyim. Ben ki
-Batık gemi çürük su ölü zaman!- Hepsiyim
Ateşe verilmiş sözcüklerdeyim .
Yanan o sözcüklerin yalımından
kendi cehennemini var eden
kendini önce kendinden sürgün edenim.
Okur Takip Önerileri
Ben ki hepsiyim, ben ki
savrulan günlerin koynunda
kara bir kış geçirdim .
Bu hal senin halin değil
Bütün gücünü yitirmiş
Bu hal senin halin değil
Yaşamanın kendisini yitirmiş
Sordum,
gönlümdeki
en yüksek dağdan
çığlıklarla
bir çığ gibi
yuvarlanan
benim düşlerim mi ?
Ben olsaydım şöyle derdim: Kayboldum
kendi gecemde, soluğunuzun
güzle harmanlanan kokusuyla .
Ben kendimi suya yazdım- çürüdü su.
Nerede yitirdimse, ne zaman-sesim yok.
Kendi hayatımdan artakalanım
Sayısız günahımdan, bütün sevaplarımdan
Ah ömrüm, rüzgâra yazılı
yalnızlığın burcunda uğrayan .
Neler oldu , ne çok istedin.
Şuydu bilemediğin ey çocuk :
İz kalır mı hiç , içinden, sanrılarla,
Bir düş gibi geçtiğin aynalarda.
Sonra işte , hiç duymadığınız gibiyiz:
Derin acılar gibi dilsiz .
Bu vakitlerde -ki akşamdır-
Kendine uzar gölgeler
Aşk yanıltır.
Ağır bir keder eklenir güne ,
Billur bir akarsu
Kendi kendini kirletir .
Bu vakitlerde -ki akşamdır -
Gidecek yerin yoktur ,
her yer birbirine benzer .
Bir muammadır hayat , sorguladıkça kapanır önünde durmadan
Durmadan ağır alnını göğüne
Kar ayazı bir karanlık
araladığın her kapıdan .