Çok abartıyorsunuz her şeyi.
Bu kadar sevgi, bu kadar duygu vıcık vıcık nerenizden çıkıp geliyor anlayabilmiş değilim. Ben mesela sevmiyorum insanları. Sevemiyorum. Hayvanlara, doğaya bir şey dediğim yok. Ama insanlara tahammülüm yok hiç...
Küstürmeyin insanları hayata. Sonra her şeyden vazgeçiyorlar. Yaşamaktan. Güzel olan her şeyden vazgeçiyorlar Bir odada yalnızlığı Bir dağ başında kalmayı Bir adada mahsur kalmayı Nerede bir yalnızlık varsa onu istiyorlar. Küstürmeyin işte bazı insanları...
Herkes ne diyecek? Fakat bu ana kadar herkesten ne gördüm ki... Bana en yakın olanlar dahil olmak üzere, bu herkes dedikleri şey beni üzmekten, hayatımı manasız bir hale sokmaktan başka ne yaptı?