İnsan kabul edebildiği kadarını taşıyor içinde. Taşıyabildiği kadarıyla güçleniyor, aşina olduğu hikayeyi anlatabiliyor en kolay. Bilmediğini bilebilmek için devam ediyor yoluna, anlamlandıramadığı yerde bırakıyor, bazen de taşıyamayacağının farkında olduğu bir şeyin içre sızısında eziliyor. Açıyor çiçekler, kimi zaman betonlaşmış bir kalbin arasından süzülüyor, kimi zaman kurak bir çölün ortasında beliriyor. Doğurmayı seçtiklerimiz büyüyor, büyütmeyi seçtiklerimiz yaşıyor, yaşatmayı seçtiklerimiz ölüyor bir gün.