Up uzadıya, yol boyu bir park,
Ve bir bank var anılarla gark,
Yedi sene bir ömüre denk.
Ne kışı beklemiş ne de yazı,
Gide gele süpürülmüş tozu,
Kaldırımların, kesilmiş özü.
Yorgunum,
Hırpalanmışım, tahta bank misali,
Sevdadan, zorbalıktan..
Yorgunum,
Göçe varmış kuşlar kadar,
Kanat çırpmaktan.
Yorgunum,
Aslında var olup da,
Bir türlü olamamaktan.
Yorgunum,
Ve ben başka çare bulamıyorum,
Alıp ceketimi kaçmaktan.
Yaştın, yandın küle döndün,
Ottun, dövüldün una döndün,
Oldum dedin bir kula döndün,
Oysa sen kendine yöndün.
Topraktın sen, taşa döndün,
Umuttun sen, yaşa döndün,
Vardım dedin en başa döndün,
Sen, haricinde herkese yöndün.