Meral Okay'ın bir sözü var "İçinizdeki çocuğu öldürmeyecek adamı sevin. O çocukla derdi olan, ne koca olur, ne baba, ne de insan." Bu söz öyle güzel ki cinsiyet ayırt etmeksizin her insan için geçerli. İster kadın olun ister erkek, içinizdeki çocuğa kıymet vereni bulun.
Mucize gerek bize, gidecek bir başka düş
Bir düş ki korkmamış zamanın karşısında
Ve bir çağ gerek bize, ve bir çağ bundan özgür
Öyle çok şey var ki bak sana dair...
Milyonlarca halk bedenen, ruhen, fikren ve ahlaken çürüyor da, hiç kimse bu kokuşmuşluğu görmüyor. Herkesin karakteri bozulmuş veya herkes bu yozlaşmışlığa alışmış da bunu doğal bir durum sanıyor sanki. Ama bu böyle mi olmalıdır?