Bir de şunu düşünün; içinde olduğu cümlenin bir anlama gelmesini engellemekle suçlanan bir yazım hatası ne hisseder?
Bazen kelimeler söyleyeceklerinin sonuna geliyor, cümle bitiyor, ama o duramıyor, merakının peşinde daha nice zaman deli bir inatla koşmaya devam ediyordu.
Hiçbir insan tek başına kalmış bir ada değildir, her bir insan bir kıtanın, bir anakaranın parçasıdır”
Okur Takip Önerileri
Kendimizi tanımak konusundaki eksikliklerimiz, bizi diğer insanları tanımaktan da alıkoyuyor.
“Hızlı koşmanın bir marifet olduğunu zannediyordum” dedi acı acı gülümseyerek, “bir duvar bana durmam gereken yeri bilmediğimi hatırlattı.”
“Düşüncensin sen, kardeş, düşüncen/ Düşünceyi düşünce et-kemik kalır senden./ Gül bahçesisin, düşüncen gülse;/ Kütüksün külhana sürülen yok eğer dikense.”
Mesnevi
Biri o tarafı gösteriyor, topluca o tarafa doğru koşuyoruz. Biri bu tarafı gösteriyor, topluca bu tarafa koşuyoruz. Biri gülün diyor, gülüyoruz. Biri surat asın diyor, asıyoruz. Biri gerçek budur diyor, inanıyoruz. Biri gerçek bu değildir diyor, inanıyoruz. Rüzgâr esiyor, savruluyoruz. Fırtına kopuyor, sürükleniyoruz. Her şeyin başında neredeydik, artık hiç bilemiyoruz.
Modern zamanların en büyük felaketi zihinsel köksüzlük! Herkesin ismiyle isimsiz, kimliğiyle kimliksiz, sözüyle sözsüz, yönüyle yönsüz kılındığı, anlam değirmeninin onca yorgunluğa rağmen sürekli boşa döndürüldüğü acayip bir zamandayız!
Yelkenini üfürükçüler şişiriyorsa senin gemin sittin sene bir sahile varamaz, hayat böyle!
Bağ benim meşe benim/ Derdimi eşme benim/ Seninle dalga geçtim/ Sevdiğim başka benim/ Aman yalel yalel/ Köşe başı beklerim/ Vay benim emeklerim/ Yar aklıma gelince titriyor kemiklerim/ Aman yalel yalel/ Ak burçak kara burçak/ Babam dükkan açacak/ Evlenmeyin erkekler naylon kızlar çıkacak/ Aman yalel yalel/ Köprü altı kumbara/ İçi dolu çil para/ Erkekler şöyle dursun/ Şimdi kızlar zampara/ Aman yalel yalel.
Bize rağmen içimizde gezinen kelimeler var. Bize rağmen bizi başka yere götüren metinler.
Kötüydük de ondan mı diyeceksiniz/ Ne iyiydik ne kötüydük/ Durumumuz başta ve sonda ayrı ayrıysa/ Başta ve sonda ayrı olduğumuzdandı.
Turgut Uyar
Geyikli gece
"Bazen sadece yorgun oluyor insan.
Ne küs, ne yalnız, ne de âşık..."
| Cemâl Süreya
Gelip geçici olana yaptığımız zihinsel yatırım, tabiatı üzere bizi sürekli sermayesiz bırakıyor, insanlığımıza büyük mahrumiyetler getiriyor. Buna karşılık, aslî olana karşı o kadar ihmalkârız ki, kendi tabiatımızla bağımız kopacak hale geliyor, farkına bile varamıyoruz.
"Samimiyet, insan yaşamına değer katan en önemli ahlaki ilkedir."
2017 OKUMA HEDEFİ
0/50 kitap - %0 tamamlandı
Henüz kitap okumadı
50 kitap
0 sayfa
0 inceleme
0 alıntı
Dikkatli bakarsak; büyük görünen şeylerin aslında kısa ömürlü, gelip geçici şeyler olduğunu görebiliriz. Bunun aksine, küçümseyerek önemsiz saydığımız şeylerin kahir ekseriyetinin de hayatın seyri içinde yerlerini kaybetmeyen esaslı şeyler olduğunu hayretle fark ederiz.
Büyük! sandığımız şeylere ayırdığımız vakitler küçük sandığımız şeyleri hissetmemize mani oluyor.
Hayal şehri
Çekirgeyi çoban tuttum koyuna,
On beş metre şal istedi boyuna,
Topal sinek davet etmiş köyüne,
Akrep lokman olmuş, çıkmış devaya.
Keklik otel açmış, ceylan müşteri,
Baykuş gelenleri alır içeri,
Geyik meddah olmuş açar hüneri,
Kelebekler el kaldırmış duaya.
Âriftir benim bu sözümü bilen,
Anlayıp içinden hissesin alan,
ŞEREF bunu söyler sanmayın yalan,
Tabiatı birleştirdim rüyaya.
Hayal şehri
Zürafa teknede yoğurmuş hamur,
Sincap duvar yapar, aslan da çamur,
Leylek kaplanlara çıkarmış emir,
Demiş hemen, çadır kurun ovaya.
Hayal şehri
Bir hayal şehrine uğradı yolum,
Topraktan yağmurlar yağar havaya.
Serçe tırpan almış, ördek tırmığı,
Deve ayak üstü çıkmış yuvaya.
Hayal şehri
“Bir karınca gökte turna avlıyor/
Örümcekler kurt peşine havlıyor/
Fare gitmiş balinayı avlıyor/
Su içerken bir fil düşmüş kovaya”
Aşık Şeref Taşlıova