İnsanlık bir merdivenin basamaklarından çıkar gibi yükselmez. Zıplamalar, hep aynı istikamete yönelmiş değildir. Zar atar insanlık, kâh kazanır, kâh kaybeder. Boyuna kazanç yok.
Cemiyet, ferdin bütün soluk alma ve gelişme imkânlarını elinden aldıktan sonra, “Sen hastasın dostum,” diyor, “senin komplekslerin var.” Kanına mikrop enjekte eder gibi kompleks enjekte ediyoruz insanlara.
Her acı ne kadar ferdî, ne derece alelâde olursa olsun insanlığın uçsuz bucaksız orkestrasında bir âhenk unsurudur. Her çığlık, her kahkaha, her cıvıltı gök kubbenin altında akisler bırakmaya lâyık. Ebedîleşmek uçurumların da hakkı.
Ruh iklimindeki durgunluk ne kadar sürecek? Bu aldatıcı bir sükûn mu? Bilmiyor ki. Neden ruhu bütün rüzgârlara açık, neden küçük bir meltemle alabora oluveriyor?