O gün bugündür her insanla olan ilişkimde, acaba birdenbire bana olan sevgisi biter mi diye bir his duyarım içimde...
Okur Takip Önerileri
Kendini sevdirme arzusunun, yabancılarda sevgi aramanın altında aslında bu korku yatıyordu.
Yalnızlaştıkça, yazışmayı konuşmaya tercih ediyordu.
Belki hiç böyle düşünmemişsinizdir ama içimizdeki bir düzlemde hepimiz birer üstadız. Üstadız, çünkü kendi yaşamlarımızı yaratma ve yönetme gücüne sahibiz.
Gelmedi ama en azından geleceğini söyledi. Yüreğimin mutlulukla dolması için
bu da yeter.
Umudun fay hatları uzundur, birimizinki kırılırsa hepimiz sallanırız.
Zaman dediğin sessiz bir testerefir, kime dost kime düşman olacağı belli olmaz.
"Adalet olmayınca devlet büyük bir haydut çetesinden başka nedir?
Zira, haydut çeteleri, küçük çaplı devletlerden başka nedir?"
-Volker Kutscher
Yalnızlık benim tercihim değil. Şarkılar, filmler, kitaplar ve şiirler devamlı aşktan bahsettiği için gerçek hayatta da ulaşılır bir şeymis gibi görünüyor. Bu büyük bir yanılgı.
Her yer kalabalık, nefes alamadığım metrolar, tıkış tıkış ofisler, birine değmeden yürümenin imkansız olduğu sokaklar... Bu kadar olasılığın arasında hissettiğim yalnızlık ise delice bir çelişki.
İki tür acıma duygusu vardır. Birincisi, duygusal ve zayıf olanı, başka birinin yaşadığı felaketlerden kaynaklanan acı ve hüzünden olabildiğince çabuk kurtulmak için çırpınan yüreğin sabırsızlığıdır. Bu, bir acıyı birlikte hissetmek değil, ruhun yabancı bir derde karşı kendini içgüdüsel olarak savunması anlamındaki acıma duygusudur. Diğeri, tek gerçek acıma duygusu ise yaratıcı olan, ne istediğini bilen; sabırla, gücü yettiğince hatta gücünün bile ötesinde katlanmaya ve dayanmaya kararlı bir insanın acıma duygusudur.
Günümüzde aşk, teorik ve pratik anlamda, körükörüne bir alım-satım işleminin duygusal alana uyarlanmış halidir.
