Çocukluğumu özlüyorum. O küçük kızı özlüyorum.
Keşke hep çocuk kalabilseydim keşke bu kadar düşünmem gerekmeseydi. Keşke o küçük çocuk gibi etrafımda beni hep çok seven insanların olduğunu düşünebilsem.
Koca bir kalabalığın içinde hiç kimsenin senin yanında olmadığını anlayınca büyüyorsun işte.
Öyle bir noktadayım ki kim elimden tutsa sıkı sıkı sarılacağım. Belki çok acizce bir davranış ama başka çarem yok. Ama kendi sesimi bulmam gerekiyor çünkü o küçük kıza bunu borçluyum.
Ne bir demet çiçekti beklediğimiz, ne de dize dize şiirler..
Yüzümüzü avuçlarına alıp, gözlerimizin içine bakarak,
gerçekten "iyi misin sen?" diyerek, hüzünlü ruhumuzu anlayacak, samimi bir yürekti tek istediğimiz..